Life in Tansen!
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
21 Oktober 2013 | Nepal, Tānsen
Er zijn weer wat dagen voorbij, dus tijd voor een nieuwe blog.
Onze Kathmandu -time sloot zich af met het wachten op de bus naar Tansen. Het was een 8 uur lange tocht door bergen en door dalen (inclusief in de wegen), 8 uur lang genieten van de mooie natuur en de bijzondere taferelen van de local people die middenin de bergen kunnen overleven met het minste wat je kan bedenken. Onder de indruk van de capaciteiten van onze busdriver, die alle publicbussen, volgestouwd met mensen, met handige manouvres kon ontwijken. Hulde aan de busschauffeur!
Aangekomen hier in Tansen, hebben we inmiddels weer heel wat beleefd! We werden opgevangen door Manju, een onwijs aardige vrouw die alles voor ons tot in de puntjes heeft geregeld. In ons hutje, een huisje met een meter brede gang met aan weerszijde een kamer met twee bedden en een tafel, lag zelfs een kaartje met een welkom in the 'tansen nursing school family'.
De afgelopen dagen heb ik het gevoel gehad alsof ik op vakantie ben. Fijn genieten van de bazaar, waar allerlei winkeltjes vanalles proberen te verkopen. Op deze bazaar hebben we onze eerste deel van een kurta-suwal gekocht (geen idee hoe je het schrijft) en deze laten vermaken bij de kleermaker. Zaterdag is hier de zondag, dus hebben we op zaterdag de nepalli dienst meegemaakt. Slechts een drie uur durende dienst, waar we Heilig Avondmaal hebben meegevierd. Ook al verstonden we er weinig van; het was mooi om mee te maken en te zien dat hier in Tansen ook veel Christenen zijn.
We gaan ons hier steeds meer thuisvoelen en ik denk dat dit vooral komt doordat we steeds meer mensen ontmoeten die we hebben leren kennen. Omdat het een mission hospital is, zijn er veel missionaries aanwezig en daarbij zijn er ook veel geneeskunde-studenten. 's Avonds eten we onze maaltijden in het Guesthouse onder het genot van de verhalen van een missionary uit Australië en onderweg naar de Bazar kom je zo wat mensen tegen waarmee je de vorige dag hebt kennisgemaakt, maar toch reageren alsof je ze al je hele leven kent. Daarbij roepen de kinderen op straat van 200 meter afstand al 'Namasteeeeeeeeeeeeeeeeee!', in de hoop dat je ze een blik gunt en wat terugzegt. Dan smelt je hart toch wel een beetje. Het feit dat je een blanke bent, zorgt ervoor dat de nepalezen je ongegeneerd aanstaren totdat je ze 500 meter verder bent. Het is een van die dingen waar je aan gewend moet raken denk ik.
Eten, boodschappen, dweilen en sloten kosten hier zowel niks. (tenzij je wordt afgezet, maar daar zijn we ons niet van bewust). Zo eten we een heerlijk maaltijd Dahl Baht van onder de euro, heb ik wat kleding laten maken voor 40 cent en hebben we kokosmakronen verorberd voor zo'n 13 cent. Daar ken je niet voor tobbe... :)
Nou en vandaag dus de eerste werkdag. Dat wordt nog wennen komende weken denk ik. De eerste paar uren heb ik een poging gedaan om de diagnoses aan de patiënten te koppelen. Aangezien het 55 patiënten zijn met 3 verpleegkundige als dagdienst, heb ik weinig patiëntencontact en is het lastig om me te verdiepen in een casus van een patiënt. Het scheelt dat de patiënten hier niet gewassen worden en dat de familie zorgt voor de maaltijden. En dan is het niet zo dat de familie éven komt om wat langs te brengen; ze zijn er en blijven dan ook heel de dag. Maar gelukkig; met één kreet in het Nepalees verdwijnen alle niet-patiënten van de zalen en kan de artsenvisite beginnen.
Wat ik tegenkom, zal weinig mensen interesseren, maar om een beeld te geven; ik loop op de surgical ward (chirurgie), waar alle mensen pre- en post- OK komen. Abcessen, infecties en wonden zijn dus de dagelijkse bezigheden op de afdeling. Beelden van armen en benen zonder vel, botten en spieren zichtbaar, zijn toch wel zo schokkend en tegelijk ook interessant dat ze wel even blijven hangen. Het is vooral moeilijk om te zien dat ze hier niet de materialen hebben om deze wonden goed te verzorgen, waardoor de patiënten alleen nog maar meer pijn moet lijden. Erg treurig om te zien.
Alle nurses blaten alles fijn in het nepalees, dus komende vrijdag gaan we beginnen/verder met nepaleese taalles. Zonder wat nepalli woorden en zinnen kom je hier gewoon niet ver en dat is wel een barrière waar je elke dag weer tegenaanloopt. Maar gelukkig hebben we nog wat maanden om aan ons nepalli te werken!
Het is weer een lange blog geworden na een lange dag! Welterusten!
ps. dank voor de reacties, leuk om te lezen!
Onze Kathmandu -time sloot zich af met het wachten op de bus naar Tansen. Het was een 8 uur lange tocht door bergen en door dalen (inclusief in de wegen), 8 uur lang genieten van de mooie natuur en de bijzondere taferelen van de local people die middenin de bergen kunnen overleven met het minste wat je kan bedenken. Onder de indruk van de capaciteiten van onze busdriver, die alle publicbussen, volgestouwd met mensen, met handige manouvres kon ontwijken. Hulde aan de busschauffeur!
Aangekomen hier in Tansen, hebben we inmiddels weer heel wat beleefd! We werden opgevangen door Manju, een onwijs aardige vrouw die alles voor ons tot in de puntjes heeft geregeld. In ons hutje, een huisje met een meter brede gang met aan weerszijde een kamer met twee bedden en een tafel, lag zelfs een kaartje met een welkom in the 'tansen nursing school family'.
De afgelopen dagen heb ik het gevoel gehad alsof ik op vakantie ben. Fijn genieten van de bazaar, waar allerlei winkeltjes vanalles proberen te verkopen. Op deze bazaar hebben we onze eerste deel van een kurta-suwal gekocht (geen idee hoe je het schrijft) en deze laten vermaken bij de kleermaker. Zaterdag is hier de zondag, dus hebben we op zaterdag de nepalli dienst meegemaakt. Slechts een drie uur durende dienst, waar we Heilig Avondmaal hebben meegevierd. Ook al verstonden we er weinig van; het was mooi om mee te maken en te zien dat hier in Tansen ook veel Christenen zijn.
We gaan ons hier steeds meer thuisvoelen en ik denk dat dit vooral komt doordat we steeds meer mensen ontmoeten die we hebben leren kennen. Omdat het een mission hospital is, zijn er veel missionaries aanwezig en daarbij zijn er ook veel geneeskunde-studenten. 's Avonds eten we onze maaltijden in het Guesthouse onder het genot van de verhalen van een missionary uit Australië en onderweg naar de Bazar kom je zo wat mensen tegen waarmee je de vorige dag hebt kennisgemaakt, maar toch reageren alsof je ze al je hele leven kent. Daarbij roepen de kinderen op straat van 200 meter afstand al 'Namasteeeeeeeeeeeeeeeeee!', in de hoop dat je ze een blik gunt en wat terugzegt. Dan smelt je hart toch wel een beetje. Het feit dat je een blanke bent, zorgt ervoor dat de nepalezen je ongegeneerd aanstaren totdat je ze 500 meter verder bent. Het is een van die dingen waar je aan gewend moet raken denk ik.
Eten, boodschappen, dweilen en sloten kosten hier zowel niks. (tenzij je wordt afgezet, maar daar zijn we ons niet van bewust). Zo eten we een heerlijk maaltijd Dahl Baht van onder de euro, heb ik wat kleding laten maken voor 40 cent en hebben we kokosmakronen verorberd voor zo'n 13 cent. Daar ken je niet voor tobbe... :)
Nou en vandaag dus de eerste werkdag. Dat wordt nog wennen komende weken denk ik. De eerste paar uren heb ik een poging gedaan om de diagnoses aan de patiënten te koppelen. Aangezien het 55 patiënten zijn met 3 verpleegkundige als dagdienst, heb ik weinig patiëntencontact en is het lastig om me te verdiepen in een casus van een patiënt. Het scheelt dat de patiënten hier niet gewassen worden en dat de familie zorgt voor de maaltijden. En dan is het niet zo dat de familie éven komt om wat langs te brengen; ze zijn er en blijven dan ook heel de dag. Maar gelukkig; met één kreet in het Nepalees verdwijnen alle niet-patiënten van de zalen en kan de artsenvisite beginnen.
Wat ik tegenkom, zal weinig mensen interesseren, maar om een beeld te geven; ik loop op de surgical ward (chirurgie), waar alle mensen pre- en post- OK komen. Abcessen, infecties en wonden zijn dus de dagelijkse bezigheden op de afdeling. Beelden van armen en benen zonder vel, botten en spieren zichtbaar, zijn toch wel zo schokkend en tegelijk ook interessant dat ze wel even blijven hangen. Het is vooral moeilijk om te zien dat ze hier niet de materialen hebben om deze wonden goed te verzorgen, waardoor de patiënten alleen nog maar meer pijn moet lijden. Erg treurig om te zien.
Alle nurses blaten alles fijn in het nepalees, dus komende vrijdag gaan we beginnen/verder met nepaleese taalles. Zonder wat nepalli woorden en zinnen kom je hier gewoon niet ver en dat is wel een barrière waar je elke dag weer tegenaanloopt. Maar gelukkig hebben we nog wat maanden om aan ons nepalli te werken!
Het is weer een lange blog geworden na een lange dag! Welterusten!
ps. dank voor de reacties, leuk om te lezen!
-
21 Oktober 2013 - 16:33
Marlies (nicht):
Leuk om je verhalen te lezen! Je hebt echt al veel indrukken opgedaan, in zo`n korten tijd.
Succes met alles!
gr marlies -
21 Oktober 2013 - 17:34
Hester:
Woow, Miekie, je maakt veel mee daar! Bizar joh, 55 patiënten op 3 vpk's! Chirurgie is wel tof na je afgelopen stage in Nederland! Succes daar en geniet!! X -
21 Oktober 2013 - 18:43
Ilonka :
Ha Kippie!
Goed om al je indrukken te lezen! Mooi dat je nu ook echt een begin hebt gemaakt met je stage, pff wat anders dan Nederland. Succes met alles! -
24 Oktober 2013 - 21:03
Annelies:
Haa miekie!
Gaaf om zo al je indrukken te lezen! Lastig om al die mensen pijn te zien hebben, en dat je er zo weinig aan kunt doen joh! Ik hoop dat het leren van Napalees gaat lukken, lijkt me nog best wel lastig.
Hihi heeft het kippenhok een Napaleessprekende kip!
Nou geniet van je tijd!
-
25 Oktober 2013 - 23:21
Elske :
Hee Nepalese Helden Kip!
Echt zo leuk om het allemaal te lezen! Lijkt me zo onwijsgaaf om mee te maken! :)
Kan niet wachten totdat ik ook mag! Ik hoop dat je het goed naar je zin zult hebben aankomende maanden en dat je nog veel gave dingrn gaat mee maken! :)
Liefs en een knuffel van je medekipgenootje (:(: -
04 November 2013 - 21:56
Rinske:
Hé Miek,
We missen je nu toch wel hoor! Maar fijn om te lezen dat er ook daar voor je gezorgd wordt!
Ik hoorde dat je met mama zelfs even had gepraat..was ze erg blij mee.
Heel veel liefde, geduld en zegen toegewenst voor jullie werk daar..
En vergeet niet te genieten..
groetjes van Rinske xxx -
07 November 2013 - 16:38
Arianne:
Heel leuk je verhalen te lezen, wel bizar anders dan Nederland zo te horen. Veel succes verder & geniet ervan! -
04 December 2013 - 15:55
Gepke De Jong:
Hallo Annemieke,
Ik begrijp, dat je het goed naar je zin hebt en dat is het belangrijkste.
Wat een ervaringen doe je op he.Het leven is daar wel heel goedkoop voor jullie idee natuurlijk,want de mensen verdienen daar ook heel erg weinig. Aan het Nepalli ben je hard aan het werken,lijkt me erg lastig die taal,maar dat gaat natuurlijk elke dag wat beter.Oefening baart kunst.Nou Annemiek, ik ga snel naar je volgende verslag, ik vind het heel interessant en leerzaam om te lezen.Succes weer he.Lieve groetjes Gepke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
