Tijd kan vliegen...

We zijn weer twee weken verder, de tijd vliegt hier in Nepal. Hoewel ik soms wel even een blik in Nederland zou willen werpen en even op de koffie(!) zou willen gaan bij heel veel mensen, heb ik het hier prima naar mijn zin en kijk ik nog lang niet uit naar 6 februari!

De tijd trekt zich hier niks van aan, want zoals ik al zei; het vliegt! We zijn inmiddels over de helft van onze tijd in Nepal en het eind van de stagedagen is in zicht. In totaal zijn er nog 5 dagen op de Surgical Ward en daarna ga ik voor het leuk nog twee dagen op de kraamafdeling en twee dagen op de kinderafdeling. Het klinkt alsof ik over 9 dagen niks meer te doen heb en uit mijn neus ga eten, maar dat valt mee. Het is namelijk zo dat we nu een gebroken week vakantie hebben in verband met kerst en oud&nieuw, daartussen in nog een vijftal dagen werken, evenals een aantal dagen na 1 januari. Na de laatste stagedagen gaan we voor een week naar Pokhara (o.a. om ons visum te verlengen) en daarna hebben we nog een week met wat leuke oriëntatiedingetjes (wat uurtjes op de OK, les geven op de nursing school etc.) Als afsluiter hebben we dan nog twee weken om te werken aan ons 'improvementplan'. Geen idee of de aantal weken zo klopt, maar het gaat om het ongeveer. Ik hou nooit zo van vooruit plannen, dus deze grove planning is al een hele meevaller al zeg ik het zelf. :)

Voordat u/jij een andere indruk krijgt van dit verhaal; we leven hier bij de dag. Het leven is goed hier. Het contact met de verpleegkundigen op de afdeling wordt steeds leuker en gezelliger, het contact met de patiënt gaat soepeler en het settelen wat cultuur betreft; je zou er bijna van gaan houden.

Ook hier is Sinterklaas achter de rug en Kerst in aantocht. Jaja, sinterklaas was ook in Nepal. Als 'Dutch team' (zo staan we hier bekend), hadden we beloofd om een Sinterklaas-party te organiseren. Zoals ik al zei, leven we hier bij de dag, zodoende hadden we de dag voor 5 december nog weinig ideeën. Maar van het een komt het ander; een dag later stonden een heuse Sint en Piet klaar om het guesthouse in Tansen te betreden. Met behulp van watten, houtskool, bamboestokken, anatomieboeken, rood en geel papier kom je een heel eind (zie foto's). We hadden de bideshi-people gevraagd om eventuele verhalen over elkaar te mailen naar ons mailadres, zodat we het grote boek van Sinterklaas ook nog konden benutten. Zo is er een hilarische avond ontstaan met gezelligheid, lekker eten en oer-Hollandse spelletjes (oke, is niet sinterklaasachtig, maar dat weten ze toch niet).
Inmiddels is kerst in aantocht en wordt hier vanalles georganiseerd. Zo hebben we afgelopen maandag een christmas-carol gehouden. Enig was het. Al zingend door het ziekenhuis heen gebanjerd. Doodzieke patiënten; het doet er hier niet toe. Van een zingend 'koor' van zo'n 50 mensen wordt niemand slechter, toch?. Mandarijnen werden uitgedeeld onder het genot van dansende Nepalezen, het evangelie werd verteld aan de patiënten die nieuwsgierig hun neus om de hoek staken en als vervolgens de rest van het lichaam tevoorschijn kwam werden ze opgenomen in het gezang en gedans; mooi om dit alles mee te maken. Hieruit ervaar je zo duidelijk dat Jezus naar deze wereld is gekomen voor iedereen op deze wereld!

Pff ja, wat is er hier nog meer gebeurd in afgelopen tijd... Ik zit hier hard na te denken; elke dag is weer vol met nieuwe ervaringen en verbaas-momenten. Op de afdeling waar de frustratie je soms je neus uitkomt, maar ook de typische nepalese gewoonten waar ik inmiddels gewend aan ben geraakt. Zo is onze douche na zo'n drie weken eindelijk gerepareerd, horen we de ochtendrochels van de Nepalezen ook al niet meer (en die kan je niet zomaar ontwijken), kijken we niet meer verbaasd op als er mannen/jongens hand in hand lopen en kijken we niet meer raar op als het leedvermaak-gehalte ten top gestegen is. Het smekken tijdens het eten en het ontbreken van bestek zijn wel dingen waarvan ik me afvraag of ik daaraan kan wennen. O, de vriendelijkheid en opofferingsgezindheid is trouwens ook wel iets moois hier; bijzonder om mee te maken en tegelijkertijd ook confronterend hoe individualistisch we zijn in Nederland. Zo ligt er nu een patiënt op de afdeling die van een heuvel afgerold is en vervolgens zijn ruggengraat heeft gebroken. Deze man moet nu 6 weken met een halo-traction (zie google.nl voor uitleg)in bed liggen om dit recht te zetten en de zenuwen een kans te geven om te herstellen. Door deze halo-traction en zijn verlamming, kan deze man niks en is hij totaal afhankelijk van zijn familie/vrienden. Maar dat is hier geen punt, de zoon van deze man is 24/7 aanwezig om hem elke twee uur wisselligging te geven, het mogelijk te maken dat deze man kan plassen, te reageren op de woorden die de patiënt brabbelt en daarnaast uren en uren niks te doen en te wachten totdat er weer iemand komt om mee te kletsen. En ja, dan komt er zo'n buitenlandse zuster waarmee je nog geen normaal gesprek kan voeren...
Deze man is in de 60, maar er was een week terug eenzelfde patiënt alleen dan 30 jaar jonger. Ze lagen naast elkaar, met het enige grote verschil dat er voor deze jonge gast niks meer gedaan kon worden en dus totaal verlamd naar huis werd gestuurd. Als er iemand een goed toekomstbeeld voor deze jongen kan schetsen, graag...

Wat misschien ook wel leuk is om te vertellen, we zijn afgelopen zondag met een heuse jeep naar een bergdorpje gereden om te kijken bij een project van de afdeling 'community health care'. Na een hotsende auto en een 9x omgedraaide maag, kwamen we twee uur later aan in een veel armer dorpje dan de 'stad' Tansen. Het gebouwtje/hutje waar we moesten zijn, wordt beheerd door de overheid, dus we moesten slechts een uur wachten totdat de burgemeester aan kwam zetten met de sleutel. Het was niet erg dramatisch; we zaten heerlijk in het zonnetje te proberen een gesprek te voeren met de vrouwen die voor het project kwamen. Deze vrouwen werden die dag onderwezen over 'mental health' en 'domestic violence' met de bedoeling dat zij dit weer door zouden geven in de dorpjes waar zij hun woonplaats hadden. Onder het wachten, mochten we een blik werken in de health-post van het gebied en zo kregen we een indruk hoe de gezondheidszorg is georganiseerd in de hoger gelegen gebieden van Nepal. Toen uiteindelijk de burgemeester gearriveerd was, werd de beamer op het gemak geïnstalleerd en uiteindelijk twee uur na aankomst kon de les beginnen. Na een halfuur Nepalees gebrabbel werden we op vriendelijke wijze uitgenodigd om dahl baht te gaan eten in het nabijgelegen restaurantje. Dus daar zaten we dan; in een tochtig schuurtje te genieten van dahl baht, zo pittig dat de inhoud van je neus een uitweg naar buiten zoekt. Heerlijk.
Vervolgens werden we door onze 'driver' begeleid naar de plaatselijke (basis)school. Bij de eerste stappen op het terrein werd het ons al duidelijk, hier verschijnen blanke gezichten niet heel erg regelmatig. Met tien seconden hadden we al een horde kinderen achter ons aanlopen. Eenmaal aangekomen bij de school, werden we uitgenodigd bij de directeur die zich verontschuldigde over de armoedige uitstraling van zijn kantoor, een lage schuur met overal posters en plaatjes om de muur te kunnen bedenken. Vriendelijk en beleefd als we zijn, zeggen we natuurlijk allemaal lovende dingen over het alles wat we zien, maar diep in mijn hart besef ik dat het inderdaad schrijnend is om te zien in wat voor armoede deze school, inclusief leerlingen, moet leven. We tonen wat interesse in het reilen en zeilen van de school, maar al snel voel ik me niet op mijn gemak met al die starende kinderen om me heen en probeer ik met dat de minuten verder tikken, me verder te verschuilen. Maar helaas dat lukte niet, dus het aangaan van de tocht door de zwerm kinderen is de enige optie die overblijft; wegrennen is ook zo raar. De docenten die allemaal bijeen vergadert zijn om ons te zien, doen nog een poging om de kinderen buiten het schuurtje te houden, maar het is allemaal voor niks. Worden ze de ene deur uit geduwd, komen ze wel bij het volgende raam tevoorschijn. Dan zal het u ook niet verbazen dat deze kinderen niet zomaar van ons af te schudden zijn, wat als gevolg had dat we de rest van de dag een zwerm kinderen om ons heen hadden. Het was leuk om schattige foto's te maken, stickers en ballonnen uit te delen, te spelen met de kids, interesse te tonen in hun schoolboeken en tekeningen; maar toch ging ik naar huis met een leeg gevoel; wat heb ik nou voor deze kinderen kunnen betekenen? Wat heb ik nou voor hen kunnen veranderen?
Ondanks deze vragen was het weer een ervaring die we toevoegen aan onze lijst die alsmaar groter aan het worden is. Met zulke leuke, interessante maar ook confronterende gebeurtenissen wordt ons leven als verpleegkundige hier onderbroken en kunnen we genieten van de leuke, frappante, verbazingwekkende, maar vooral ook de kleine cultuurverschillen die we hier tegenkomen.

Leuk dat u/jij weer de tijd heeft genomen om deze blog te lezen! Het is onwijs leuk om de reacties te lezen en wat te horen van de andere kant van de wereld! :)

Ik wens jullie allemaal goede en gezegende kerstdagen toe! Zoals het tijdens de 'christmascarol' werd gezegd: Jezus is geboren, laten we het vieren!

Liefs,
Annemieke