Kakkerlakken, vakantie en waarschuwingsborden...
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
29 November 2013 | Nepal, Tānsen
Er zijn weer wat weken voorbij sinds de laatste blog; de tijd gaat echt enorm snel, want het lijkt net of ik die blog gister geschreven heb...
We zijn net terug van een weekje vakantie in Chitwan, National park. Toen we de guesthousebaas hier vertelde dat we naar Chitwan wilde gaan, heeft hij gelijk een hotel opgebeld en gevraagd om discount omdat we van het Mission Hospital kwamen, id-ee-aal. We hadden gelijk maar total package besteld, wat inhield dat er een programma voor ons was voor vier dagen.
Voordat we zouden gaan, moesten we alleen nog een week stagelopen. Met een vakantie in het vooruitzicht gaat dat als een trein. Ondanks dat er geen kip op de afdeling lag en er een overschot was aan personeel. De dag brak zelfs aan dat er 8 patiënten op de afdeling vertoefde en er slechts 8 verpleegkundige op kwamen draven. Misschien is dat de manier om patiëntgerichte zorg te ontwikkelen hier.
Inmiddels is Ellen ook op de surgical ward gekomen, in verband met de staking (dit weer in verband met de verkiezingen). Zoals er (volgens mij) een uitdrukking is: met twee weet je meer dan één, kan je met z'n tweeen ook meer aanpakken dan in je eentje. Zo hebben we de kast uitgezocht waar al het beddengoed, ziekenhuiskleding, klossen voor onder het bed en andere zooi wordt opgeborgen. We hebben ons opgesloten in het hokje waar de kast zich bevindt en zijn het uur dat daarop volgde er niet meer uitgekomen. Werkelijk alles lag door elkaar.Na een uur zwoegen hadden we nog de illusie dat dit wel een week zou standhouden - een week! -, maar het mocht niet zo zijn... De volgende dag waren de eerste sporen van de aftakeling zichtbaar, de dag daarop waren er nog maar enkele stapels te ontcijferen, maar de dagen die daarop volgde;het was om in huilen uit te barsten. Jammer, jammer. Een paar dagen later kwam de hoofdzuster naar ons toe: 'you do tidying the closet'. Aha, ze zijn er dus blijkbaar wel tevreden over, dat geeft wat verlichting. We hebben echter het opruimen van de kast tot een dinsdag-taak gebombadeerd.
Omdat de week niet alleen maar uit dinsdagen bestaat, moesten we toch nog maar wat invulling bedenken voor de overige dagen. De kast in het hokje was niet de enige, dus zijn we begonnen met de kasten in de zusterpost. De meest bijzondere dingen kwamen tevoorschijn. Onder andere 10 centimeter grote kakkerlakken! Naast de kakkerlakken achter een glazen plaatje in Blijdorp, was ik ze nog nooit zo groot tegengekomen, wat resulteerde in een achterwaartse sprong van 3 meter. Na een krispende dood van het beest, keken we achterom en zie daar; vier hard lachende Nepalese zustertjes op een rij.
Nadat deze kasten ook op orde waren, en hopelijk langer op orde blijven, zijn we de volgende dag verder op zoek gegaan naar werk. Er lagen twee vrouwen op de afdeling, de een had wat complicaties bij de bevalling gehad en de ander had een abces bij haar borst. Aangezien beide patiënten een kindje hadden wat borstvoeding kreeg, verbleven deze twee telgen ook op de afdeling. Onwijs leuk om te zien dat de gehele afdeling, inclusief bezoek zich kan bemoeien met elkaar. Negatief, omdat er gelijk 10 mensen achter het gordijn staan te gluren als er een katheter ingebracht moet worden; positief, omdat er tientallen helpende handen worden aangeboden als iemand niet zelfstandig kan drinken, eten of kan lopen. Zo ook bij deze vrouwen; ik kwam aanlopen met mijn spullen om de wond te verzorgen, het babytje lag te huilen en de oma was even gevlogen. Tsja, laat ik het dan huilen, of wacht ik even met mijn taak en troost ik eerst het kind of hoe pak ik dit aan (waarom laten ze die kinderen ook niet thuis)?! Geen nood, het gordijn wordt opengerukt, moeders van een andere patiënt stapt binnen en pakt het kind op zonder wat te zeggen en verdwijnt weer. Opgelost.
Oja, we waren opzoek naar werk. Waarschijnlijk waren deze twee babytjes een week of misschien wel twee niet gewassen, dus mochten we ze meenemen naar de kraamafdeling om ze daar even lekker te badderen. Nou dat doen we wel even, dachten we. Maar helaas; het zijn hier nepalezen in hart en nieren, dus doen ze het (in mijn ogen) gewoon lekker omslachtig. Niet zomaar in een badje; eerst het kind in zoveel doeken wikkelen zodat het erop lijkt dat je een kind van een jaar of 3 in je armen hebt, vervolgens eerst het haar in het ene badje nat maken, inzepen en afspoelen, vervolgens in een ander badje het nog eens naspoelen en dit dan ook nog hetzelfde met de rest van het lichaampje. Het lijkt erop dat ze het zichzelf gewoon moeilijk maken, maar er spreekt een onwijze voorzichtigheid uit en dat is mooi om te zien. Ze doen er alles aan om de temperatuur ook maar geen 1/10 graad te laten dalen. Zodra je ook maar iets doet wat niet overeenkomt met hun manier van handelen, wordt het kind uit je handen gerukt en kan je het vergeten dat het kind door jou gewassen wordt. Gelukkig hadden we twee kindjes, dus twee kansen... :)
Door zulk soort taken gaat de week lekker snel en konden we na het weekend beginnen aan onze vakantie naar Chitwan. Na enige discussie onder ons vieren, hebben we besloten om met de public bus te gaan. Om een plaatje te schetsen: een bus die in Nederland al 20x afgeschreven zou zijn, stoelen met 10cm beenruimte, plek voor 20 - ruimte voor 40 mensen en dan een weg met haarspeld bochten en andere rijdende objecten. Waar we als Nederlandse (waarschijnlijk) voor elke bocht een beetje zouden afremmen, hier toeteren ze of hun leven er van afhangt (letterlijk) en met dezelfde vaart trotseren ze de vele bochten. De aantallen vrachtwagens en bussen die het ravijn in waren gestort lagen er nog als een soort van gratis waarschuwingsbord...
Gedurende onze reis moesten we een aantal keer overstappen. Zonder te weten waar precies, zijn we vol goede moed de bussen uitgestapt en met behulp van nepalezen weer in de goede bus gestapt. Met enige argwaan volgden we de instructies, achteraf concluderend dat we Nepalezen gewoon wat meer moet vertrouwen in hun behulpzaamheid. Na wat ervaringen met 15 persoonsbusjes waarin steeds meer mensen werden gestouwd wat er uiteindelijk 35 werden, kwamen we aan op de plaats van bestemming.
Zoals ik al zei hadden we een mooi pakket met een vol programma. Zo hadden we bij aankomst een half uur om ons op te frissen en vervolgens bij de lunch verschijnen. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan een olifanten breeding (weet niet wat dit in het NL is) centrum en een wandeling gemaakt door de jungle. Gelukkig was het niet zo volgepropt dat we nog wat tijd hadden om het dorpje Sauhara in te gaan. Het is daar enorm toeristisch opgezet en ook de shopkeepers zijn erg afgesteld op het afzetten van toeristen. Het leuke was dat wanneer je begon met wat nepalese zinnen, de shopkeepers op je af kwamen vliegen met de boodschap dat je geen toeristenprijs zou krijgen en dat we echt weer terug moesten komen als we wat nodig hadden, blablabla. Waarschijnlijk geen woord van waar, maar wel leuk om te merken dat ons nepalese woordenschat zo aan het groeien is dat we ons verstaanbaar kunnen maken in een winkel en tegenover de algemene nepalees op straat. De dagen die nog volgden hebben we enorm genoten van de luxe maaltijden, overschot aan tijd en het heerlijke weer. Verder hebben we de dagen gevuld met een stuk varen op de rivier, een jungle safari, bezoek aan een krokodillen breeding centrum, het wassen van een olifant, het maken van een olifantentocht door de jungle etc. etc. Ondertussen veel bijzondere vogels gezien, neushoorns gespot, kuddes met herten bekeken, apen achtervolgd en hard gehoopt op het zien van een tijger, maar dat is helaas niet gebeurd. Maar niet getreurd, want het zien van al deze beesten en de mooie natuur was een ervaring die we toevoegen aan de ervaringenreeks hier in Nepal!
Bedankt voor het lezen van de blog!
Groeten vanuit een zonnig Nepal!
We zijn net terug van een weekje vakantie in Chitwan, National park. Toen we de guesthousebaas hier vertelde dat we naar Chitwan wilde gaan, heeft hij gelijk een hotel opgebeld en gevraagd om discount omdat we van het Mission Hospital kwamen, id-ee-aal. We hadden gelijk maar total package besteld, wat inhield dat er een programma voor ons was voor vier dagen.
Voordat we zouden gaan, moesten we alleen nog een week stagelopen. Met een vakantie in het vooruitzicht gaat dat als een trein. Ondanks dat er geen kip op de afdeling lag en er een overschot was aan personeel. De dag brak zelfs aan dat er 8 patiënten op de afdeling vertoefde en er slechts 8 verpleegkundige op kwamen draven. Misschien is dat de manier om patiëntgerichte zorg te ontwikkelen hier.
Inmiddels is Ellen ook op de surgical ward gekomen, in verband met de staking (dit weer in verband met de verkiezingen). Zoals er (volgens mij) een uitdrukking is: met twee weet je meer dan één, kan je met z'n tweeen ook meer aanpakken dan in je eentje. Zo hebben we de kast uitgezocht waar al het beddengoed, ziekenhuiskleding, klossen voor onder het bed en andere zooi wordt opgeborgen. We hebben ons opgesloten in het hokje waar de kast zich bevindt en zijn het uur dat daarop volgde er niet meer uitgekomen. Werkelijk alles lag door elkaar.Na een uur zwoegen hadden we nog de illusie dat dit wel een week zou standhouden - een week! -, maar het mocht niet zo zijn... De volgende dag waren de eerste sporen van de aftakeling zichtbaar, de dag daarop waren er nog maar enkele stapels te ontcijferen, maar de dagen die daarop volgde;het was om in huilen uit te barsten. Jammer, jammer. Een paar dagen later kwam de hoofdzuster naar ons toe: 'you do tidying the closet'. Aha, ze zijn er dus blijkbaar wel tevreden over, dat geeft wat verlichting. We hebben echter het opruimen van de kast tot een dinsdag-taak gebombadeerd.
Omdat de week niet alleen maar uit dinsdagen bestaat, moesten we toch nog maar wat invulling bedenken voor de overige dagen. De kast in het hokje was niet de enige, dus zijn we begonnen met de kasten in de zusterpost. De meest bijzondere dingen kwamen tevoorschijn. Onder andere 10 centimeter grote kakkerlakken! Naast de kakkerlakken achter een glazen plaatje in Blijdorp, was ik ze nog nooit zo groot tegengekomen, wat resulteerde in een achterwaartse sprong van 3 meter. Na een krispende dood van het beest, keken we achterom en zie daar; vier hard lachende Nepalese zustertjes op een rij.
Nadat deze kasten ook op orde waren, en hopelijk langer op orde blijven, zijn we de volgende dag verder op zoek gegaan naar werk. Er lagen twee vrouwen op de afdeling, de een had wat complicaties bij de bevalling gehad en de ander had een abces bij haar borst. Aangezien beide patiënten een kindje hadden wat borstvoeding kreeg, verbleven deze twee telgen ook op de afdeling. Onwijs leuk om te zien dat de gehele afdeling, inclusief bezoek zich kan bemoeien met elkaar. Negatief, omdat er gelijk 10 mensen achter het gordijn staan te gluren als er een katheter ingebracht moet worden; positief, omdat er tientallen helpende handen worden aangeboden als iemand niet zelfstandig kan drinken, eten of kan lopen. Zo ook bij deze vrouwen; ik kwam aanlopen met mijn spullen om de wond te verzorgen, het babytje lag te huilen en de oma was even gevlogen. Tsja, laat ik het dan huilen, of wacht ik even met mijn taak en troost ik eerst het kind of hoe pak ik dit aan (waarom laten ze die kinderen ook niet thuis)?! Geen nood, het gordijn wordt opengerukt, moeders van een andere patiënt stapt binnen en pakt het kind op zonder wat te zeggen en verdwijnt weer. Opgelost.
Oja, we waren opzoek naar werk. Waarschijnlijk waren deze twee babytjes een week of misschien wel twee niet gewassen, dus mochten we ze meenemen naar de kraamafdeling om ze daar even lekker te badderen. Nou dat doen we wel even, dachten we. Maar helaas; het zijn hier nepalezen in hart en nieren, dus doen ze het (in mijn ogen) gewoon lekker omslachtig. Niet zomaar in een badje; eerst het kind in zoveel doeken wikkelen zodat het erop lijkt dat je een kind van een jaar of 3 in je armen hebt, vervolgens eerst het haar in het ene badje nat maken, inzepen en afspoelen, vervolgens in een ander badje het nog eens naspoelen en dit dan ook nog hetzelfde met de rest van het lichaampje. Het lijkt erop dat ze het zichzelf gewoon moeilijk maken, maar er spreekt een onwijze voorzichtigheid uit en dat is mooi om te zien. Ze doen er alles aan om de temperatuur ook maar geen 1/10 graad te laten dalen. Zodra je ook maar iets doet wat niet overeenkomt met hun manier van handelen, wordt het kind uit je handen gerukt en kan je het vergeten dat het kind door jou gewassen wordt. Gelukkig hadden we twee kindjes, dus twee kansen... :)
Door zulk soort taken gaat de week lekker snel en konden we na het weekend beginnen aan onze vakantie naar Chitwan. Na enige discussie onder ons vieren, hebben we besloten om met de public bus te gaan. Om een plaatje te schetsen: een bus die in Nederland al 20x afgeschreven zou zijn, stoelen met 10cm beenruimte, plek voor 20 - ruimte voor 40 mensen en dan een weg met haarspeld bochten en andere rijdende objecten. Waar we als Nederlandse (waarschijnlijk) voor elke bocht een beetje zouden afremmen, hier toeteren ze of hun leven er van afhangt (letterlijk) en met dezelfde vaart trotseren ze de vele bochten. De aantallen vrachtwagens en bussen die het ravijn in waren gestort lagen er nog als een soort van gratis waarschuwingsbord...
Gedurende onze reis moesten we een aantal keer overstappen. Zonder te weten waar precies, zijn we vol goede moed de bussen uitgestapt en met behulp van nepalezen weer in de goede bus gestapt. Met enige argwaan volgden we de instructies, achteraf concluderend dat we Nepalezen gewoon wat meer moet vertrouwen in hun behulpzaamheid. Na wat ervaringen met 15 persoonsbusjes waarin steeds meer mensen werden gestouwd wat er uiteindelijk 35 werden, kwamen we aan op de plaats van bestemming.
Zoals ik al zei hadden we een mooi pakket met een vol programma. Zo hadden we bij aankomst een half uur om ons op te frissen en vervolgens bij de lunch verschijnen. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan een olifanten breeding (weet niet wat dit in het NL is) centrum en een wandeling gemaakt door de jungle. Gelukkig was het niet zo volgepropt dat we nog wat tijd hadden om het dorpje Sauhara in te gaan. Het is daar enorm toeristisch opgezet en ook de shopkeepers zijn erg afgesteld op het afzetten van toeristen. Het leuke was dat wanneer je begon met wat nepalese zinnen, de shopkeepers op je af kwamen vliegen met de boodschap dat je geen toeristenprijs zou krijgen en dat we echt weer terug moesten komen als we wat nodig hadden, blablabla. Waarschijnlijk geen woord van waar, maar wel leuk om te merken dat ons nepalese woordenschat zo aan het groeien is dat we ons verstaanbaar kunnen maken in een winkel en tegenover de algemene nepalees op straat. De dagen die nog volgden hebben we enorm genoten van de luxe maaltijden, overschot aan tijd en het heerlijke weer. Verder hebben we de dagen gevuld met een stuk varen op de rivier, een jungle safari, bezoek aan een krokodillen breeding centrum, het wassen van een olifant, het maken van een olifantentocht door de jungle etc. etc. Ondertussen veel bijzondere vogels gezien, neushoorns gespot, kuddes met herten bekeken, apen achtervolgd en hard gehoopt op het zien van een tijger, maar dat is helaas niet gebeurd. Maar niet getreurd, want het zien van al deze beesten en de mooie natuur was een ervaring die we toevoegen aan de ervaringenreeks hier in Nepal!
Bedankt voor het lezen van de blog!
Groeten vanuit een zonnig Nepal!
-
29 November 2013 - 14:54
Marianne De Raad:
Beste Annemieke,
Wat een ervaringen zeg! Ben blij en dankbaar dat jullie weer veilig in Tansen zijn aangekomen!
Neem je die kakkerlakken niet mee naar huis in je koffer!?
Wat is dat voor een eng beest op die steen?
Dat olifantrijden ziet er gezellig, maar wel erg modderig uit hoor!
Hartelijke groetjes ook aan de andere drie!
Marina's ma -
29 November 2013 - 18:52
Ilonka :
Leuk geschreven Miek. Heerlijk wat een ervaringen. -
29 November 2013 - 20:57
Marit:
Heej Miek, leuk weer om te lezen!! Wil je alleen dat met die bus noooooit meer doen??? We willen je graag in februari nog terugzien...;-) -
30 November 2013 - 13:25
(kleine) Eline:
Heerlijk om te lezen! Mooie avonturen beleven jullie daar! :) -
02 December 2013 - 21:29
John:
Leuk geschreven ;) We hebben net een mooi kringweekend gehad, maar jij verveel je ook zeker niet lees ik ;) . Geniet van je overige tijd daar en kom heelhuids terug, zodat je er bij bent volgende weekend :) -
04 December 2013 - 16:29
Gepke De Jong:
Hallo Annemieke,
mooi verslag weer. Wat een rommelige aard hebben die Nepalezen, ze kunnen heel veel van jullie opruimgedrag leren denk ik zo en dat zal op den duur wel merkbaar worden.
Wat fijn, dat je zo,n leuke vakantie hebt gehad.Alleen zo,n bus, daar zou ik na dit gelezen te hebben zelf niet zo snel meer instappen , liever gezegd helemaal niet instappen.brrr.Geniet verder met volle teugen van je stage. Ik ben heel trots op mijn buurmeisje. Heel veel succes verder. Lieve groetjes Gepke en ook de hartelijke groeten van buurman Wout.
-
08 December 2013 - 00:31
Rinske:
Hé Miek,
Volgens mij gaat de tijd bij jou wel hard?! Ik heb maar eens een foto van je laten afdrukken - hele leuke samen met Lieke - om hier neer te zetten.. we missen je af en toe wel! Ik zie het aardig voor me hoe je daar bezig bent.. Veel zegen op jullie werk, en veel plezier daar! Geniet ervan! We bidden voor je (uiteraard)
Hier worden de daagjes steeds korter.. gezellige drukte in de winkel, kerstboompje gekocht vandaag en met de kids versierd.. leuk joh. Hopelijk hebben jullie regelmatig van die oase daagjes ertussen ;) xxxxRinske
-
15 December 2013 - 21:47
Mieke:
Leuk dat je zo geniet Annemieke! Fijn dat je goede ervaringen hebt ook met je (inter) nationale collega's en dat je nu samen met Ellen op de surgical ward bent. ...
Nog even en dan is het Kerst. Ik wens jou en de meiden goede Kerst en Oud en Nieuw toe daar in Tansen. Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
