De kunst van het misbaar zijn

Met chantende monniken –een vertrouwd geluid- op de achtergrond, ga ik een poging wagen om een van mijn laatste blogs te schrijven. Ondanks de hete dag, is het nu een heerlijke koele avond en zit ik op ons balkonnetje te genieten van alle geluiden om me heen. (Het chanten van monniken valt hier trouwens niet onder).

Het punt waar ik vorige blog mee afsloot, is eigenlijk hetzelfde punt waar ik nu ook verder kan gaan. In deze tussentijd ben ik namelijk nergens anders mee bezig geweest dan het ene afronden en het andere opstarten (sollicitatie brieven schrijven). Wat werken betreft dan.

Zoals de meesten van jullie weten, heb ik me afgelopen tijd bezig gehouden met de gezondheidseducatie in de sloppenwijken. Dit is uiteindelijk in de vorm van powerpoint presentaties tot stand gekomen. Deze powerpoints zijn vertaald en worden op een Ipad mee de sloppenwijken ingenomen. In de tijd dat patiënten wachten op hun consult of in de tijd dat kinderen de kliniek onveillig maken, delen we verschillend lesmateriaal over variërende onderwerpen. Wat al deze onderwerpen overeen hebben, is de focus op preventie. Voorkomen is beter dan genezen zeggen ze. Nadat deze powerpoints waren afgerond heb ik me vooral bezig gehouden met de implementatie ervan. In een vergadering met het medische team hebben we gepraat over het belang van gezondheidseducatie en heeft het team meegedacht in verdere aanvullingen en aanpassingen. Het zo maken dat het past in de cultuur en ook haalbaar is in de sloppenwijken is iets wat ik alleen niet kon bereiken, dus heb ik vaak het advies van mijn collega’s gevraagd. ‘Welke groenten zijn goedkoop te krijgen?’ ‘Zien ze de essentie van het gebruik van schoon water?’ Aspecten die ik als vanzelfsprekend zag, bleken hier niet zo vanzelfsprekend te zijn. De uitspraak ‘waarom zouden mijn kinderen minder suiker moeten eten als ze toch hun tanden toch nog moeten wisselen?’ (over een kind met bruine tanden) bevestigd de conclusie uit mijn vorige blog. Denken aan de toekomst? Ho maar. Even terug naar het lesmateriaal. Ik hoop komende drie weken te kunnen observeren dat het team het ‘lesgeven tussen neus en lippen door’ eigen heeft gemaakt en dat ze het voort blijven zetten, ook als ik mijn voeten van deze Cambodjaanse aardbodem ligt. Ik kan fijn naïef denken dat ik goed bezig ben geweest, maar het belangrijkste is dat het team zelf gemotiveerd is en het belang ervan in blijft zien!

Ditzelfde geld voor het voedselprogramma wat elke dag nog volop draait. De bedoeling is dat het niet alleen een voedselprogramma op zich is, maar dat de kids zich bepaalde gewoontes aanwennen. Zo zijn ze verplicht te komen met schoenen+kleren aan, ze wassen hun handen eerst en luisteren elke ochtend naar een verhaal uit de bijbel. Daarnaast houden we een document bij waar het BMI van de kinderen wordt bijgehouden, wat weer vergeleken wordt met de WHO (World Health Organization) standaarden. Voor dat laatste moet elke maand de lengte en het gewicht gemeten worden en dat is waar ik me vooral mee bezig heb gehouden. Maar u begrijpt het al, ook dat moet overgedragen worden. Tot een aantal weken terug was het ‘feedingteam’ vooral gefocust op het eten uitdelen en lieten ze mij vooral mijn gang gaan. Heel fijn is dat natuurlijk, maar het wordt een extra uitdaging wanneer ze toch gemotiveerd moeten worden om het over te nemen. De punctualiteit die ze soms missen, moet aangeleerd worden en de essentie van alertheid als kinderen niet groeien of zelfs wat kilo’s verliezen terwijl ze al ondervoed zijn, moeten ze toch ook ergens beginnen in te zien. Dus gelukkig heb ik deze komende drie weken nog genoeg te doen.

Voor hetzelfde voedselprogramma ben ik samen met een collega de sloppenwijk ingetrokken om de medische gegevens te verzamelen van de kinderen die deel nemen aan het programma. Ik viel van de ene verbazing in de ander. Moeders die de namen van hun eigen kinderen niet wisten. Op de vraag wanneer hun kinderen geboren waren, kregen we een al net zo wazig gezicht als antwoord. De hitte en de krioelende kinderen om ons waren niet bevorderlijk voor ons geduld, dus halverwege streken we even neer op een houten plateautje, gefrustreerd door de massa onverschillige mensen. En terwijl we daar zaten, vroeg ik mijn collega wat er in het huis voor ons afspeelde. Het was een komen en gaan van mensen; toch wel bijzonder midden op de dag. ‘Daar halen mensen hun drugs’. (Stilte) … eeh, nog een keer? Alsof de situatie nog niet ellendig genoeg was.

Eenmaal buiten de sloppenwijk, wachtend op de tuktuk, kletsen we nog even gezellig met wat kids. M’n oog valt op een jongetje van een jaar of 8 met zijn 6-jarige zusje, m’n collega is met ze aan het praten. In de tuktuk vraag ik hem wat er aan de hand was. Bleek dat dit twee kinderen zijn die in het ‘drugshuis’ wonen en hun moeder er vorige avond vandoor was gegaan. Nog niks van haar vernomen. Het jongetje was bang dat er iets met zijn moeder zou gebeuren en had de hele nacht gehuild. Hij zorgt nu voor zijn zusje. Tsja, geen wonder dat er daar problemen voor doen, maar dat kinderen daar het slachtoffer van moeten worden is wel echt te sneu voor woorden.

Iets leuker is het om te vertellen dat Ilonka en ik bezig zijn geweest om One-2-One Cambodia en Precious Women (organisatie waar Ilonka werkzaam is) aan elkaar te koppelen. Daar zijn verschillende redenen voor. Een daarvan is het feit dat het medische team van 121 vooral werkzaam is in de sloppenwijken van Phnom Penh. Dit is de plek waar veel prostituees wonen, dus u kan de link zelf al leggen neem ik aan. Als deze twee organisaties samen zouden gaan werken, kunnen meer vrouwen bereikt worden en zo de kans krijgen om hun leven te veranderen. Het plan voor de toekomst houdt onder andere in dat staf van PW meegaat naar de mobiele klinieken in de sloppenwijk en zo een relatie kan opbouwen met de vrouwen die in de omgeving van de kliniek wonen.

Gelukkig hoeven we hier niet alleen maar met werk bezig te zijn, waardoor er ook nog genoeg tijd is om te genieten van alle andere dingen om ons heen. Een twee weken terug zijn we bijvoorbeeld met alle vrouwen van Ints. een weekend weg geweest naar Kampot, een klein plaatsje aan de rivier. We verbleven bij een ouder stel wat een speciale plek had opgezet voor zendelingen die even uit de drukte van Phnom Penh willen en zich terug willen trekken om zich te focussen op God. Het was een plek omringd door bergen, heerlijk groen en buiten het geluid van het veerpontje (lees: een drijvende pallet), was het muisstil. De hangmatten maakte de plek tot een ultieme plek om tot rust te komen. Genieten was het.

Het weekend daarna hadden we een conferentiedag van Ints., waar een spreker enkele gedachten deelde over Discipelschap. We zijn in Cambodja om ‘discipels van Jezus te maken’, maar wat houd dat nou eigenlijk in en op welke manier doe je dat? De gedachte ‘mensen worden eerst bekeerd en daarna worden ze een discipel’ werd bekritiseerd en het feit dat het ‘discipel maken’ bij de eerste ontmoeting al begint, werd aangemoedigd. Je leven delen met de mensen die op je pad komen, er voor iemand zijn in vreugdevolle momenten, maar ook in moeilijke periodes, zijn kenmerken van dit ‘mensen tot discipelen maken’. Daar is een maand te kort voor, daar zijn 9 maanden te kort voor, een jarenlange toewijding komt er naar mijn idee meer in de buurt. Ik wil niet zeggen dat alles tussen 1 maand en een jarenlange toewijding geen zin heeft, want ik geloof ook dat hoe kort de tijd ook is dat je je leven kan delen met iemand; voor God is niets onmogelijk. Maar het draait om relaties opbouwen en dat heb je nou eenmaal niet zomaar gedaan.

Na deze mooie toerustingsweekenden, zetten twee vriendinnen van mij voet op Cambodjaanse bodem. Naast dat de dropvoorraad weer is aangevuld, is het natuurlijk ook erg leuk om wat te laten zien van Phnom Penh. Dingen die inmiddels normaal zijn geworden, zie je dan weer door andere ogen!

Van allerlei kanten worden we eraan herinnert dat onze laatste weken hier zijn aangebroken. Voordat we terugvliegen naar Nederland, gaan we nog een weekje in Cambodja reizen om een beetje los te komen van het leven wat we in Phnom Penh gehad hebben. Afscheidsborrels en – etentjes worden ingepland en zo leven we langzaamaan toe naar het eind van dit avontuur. Ondanks dat het best moeilijk en gek zal zijn om afscheid te nemen, zie ik er naar uit om weer herenigd te zijn met iedereen die mij lief is! :)