Rijst, Kip en Energydrink

Het is inmiddels weer tijd voor een volgende blog. Het begint lastig te worden om te bedenken waarover je kan schrijven. De reden hiervoor is niet minder fijn: het leven begint hier normaal te worden; steeds mindermomenten dat ik soms met open mond langs de weg sta te kijken naar het verkeer, steeds minder momenten dat ik mensen aan blijf staren en steeds minder momenten dat ik ingevingen krijg ‘hé, dit is hilarisch om in mijn blog te schrijven’.

Maarrrr. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we hier niks meer mee maken en dat we laatste weken niks anders doen dan leven. Hoewel ergens in dat woord ons verblijf hier nou ook wel weer goed in wordt samengevat. We leven. In Phnom Penh.

In de tijd tussen mijn vorige blog en het moment dat ik dit aan het schrijven ben, ben ik hard aan het meedraaien met het medical team van one-2-one. Hun manier van werken wordt mijn manier van werken, hun manier van communiceren, wordt mijn manier van communiceren, hun manier van pauze houden, wordt mijn manier van pauze houden (lees: siësta houden). Tussen het aanpassen door, probeer ik ook een weg te zoeken om ergens wat voor de organisatie te betekenen. Dat is af en toe nog wel lastig uitzoeken. Vooral om niet een westerse blanke troela te zijn die binnen komt vallen, wat goede ideeën dumpt (wat natuurlijk nog maar de vraag is) en vervolgens vertrekt, waarna alles weer naar het oude terugkeert. Maargoed, hoe het anders moet is ook niet makkelijk bedacht. Het is een soort van meedeinen op de golven, maar op sommige, goed uitgekiende momenten ook tegen de stroom inzwemmen. Hoe ze het ook wel noemen: een uitdaging. Wat fijn is, is het feit dat ik mijn collega’s steeds beter leer kennen, zij leren mij kennen (althans dat hoop ik), waardoor ik op sommige momenten weet wat ik kan zeggen en op welke momenten ik mijn mond moet houden. Het klinkt misschien vaag, maar minder vaag kan ik het nu even niet bedenken.

Wat wel leuk is om te vertellen is dat ik met het medical team vorige week op ‘outreach’ ben geweest naar het platteland van Cambodja (Svay Rieng voor de geinteresseerden). Heel tof. Vijf dagen lang in een kerk geslapen, vijf dagen lang met het team opgetrokken, vijf dagen lang toffe gesprekken gehad met het team en niet te vergeten vijf dagen lang patiënten langs zien komen uit allerlei dorpjes rondom de kerk waar wij sliepen. Ik werd achter een tafel gezet, een vertaler werd naast mij geplant en de eerste patiënten kwamen langs: hoofdpijn, darmproblemen, gewrichtsproblemen, maagklachten, angst voor geesten, uitgehongerde kinderen; alles kwam langs. Soms werd er in mijn oor gefluisterd: luister maar naar hun verhaal, waarschijnlijk ben je de eerste die ooit in hun leven naar hen luistert. Met een geïmproviseerde onderzoekskamer en een luchtbed werd de een na de andere patiënt onderzocht. Met een westerse arts voor mij als back-up was het erg interessant om mensen te kunnen onderzoeken, te diagnosticeren en vervolgens medicatie te kunnen voorschrijven. Waar in Nederland je daar als verpleegkundige niet mee bezig houdt, was het erg leerzaam en interessant om zo close met een arts samen te werken en vragen te kunnen stellen. Het was vaak echter ook erg teleurstellend dat we regelmatig ook weinig konden doen aan de klachten. Veel patiënten kwamen binnen met rugklachten op gewrichtsklachten. Het zijn mensen die werken van zonsopgang tot zonsondergang – en niet stoppen als ze 65 of 67 zijn, maar doorgaan tot ze niet meer kunnen en vervolgens overlijden aan uitputting. En dan blijft het bij gezondheidsvoorlichting, lichte pijnstilling en het uitleggen dat ze misschien wat rustiger aan kunnen doen. Maar zodra dat over mijn lippen is, weet ik wat het antwoord gaat zijn: ‘ik moet voor mijn kinderen zorgen hoor, en voor de kinderen van mijn kinderen, en voor die en voor zus en voor… ga zo maar door.’ Hmm, ja, maar toch.

Naast de medische interessantheid van deze trip, heb ik ook toffe en interessante gesprekken gehad met mensen. ‘Heb jij je leven al aan Jezus gegegeven?’ was een vraag die een aantal teamleden bezighield tijdens deze trip. We hebben gepraat over familie die hen tegenhield, over de consequenties die de keus voor het christen-zijn met zich meebrengt. Erg tof om zo open met hen hierover te praten en samen met hen te mogen bidden!

Na deze week ging het ‘normale’ leven verder en gingen we met het team weer de sloppenwijken in. In mijn vorige blog heb ik hier al wat over verteld. Omdat we elke week terug gaan naar de sloppenwijken, leer ik de mensen kennen en met mijn groeiende khmei-woordenschat, kan ik steeds meer met hen communiceren. Het gaat als een bekende plek voelen en de mensen in de hutjes daar gaan een plekje veroveren in mijn hart. Soms dan steekt de frustratie de kop op en vraag ik me af of ze hier ooit zullen begrijpen dat ze met alleen rijst, kip en energiedrank niet gezond leven. Of dat ze het ooit tussen hun oren krijgen dat het niet helemaal goed is als je 7 maanden zwanger bent en blijft roken en drinken. Grr. Frustratie. Maar soms dan wordt ik blij als ik een moeder zie die geeft om haar kind, die ervoor zorgt dat haar kind eerst te eten krijgt en dat zij de overgebleven restjes opeet. Begrijp me goed, het liefst zou ik ze allebei helemaal volstoppen met goed voedsel, maar die moeder geeft me een sprankje hoop, want ze laat zien dat er ergens nog liefde is.

Zo gaan de vijf werkdagen in de week voorbij. Het weekend zit vaak volgepland met gezellige afspraken met andere Interservers of andere mensen die we ontmoeten in Phnom Penh. Momenteel zitten we een kort weekend in Thailand in verband met het verlengen van ons visum waar we het land voor uit moesten. Geen straf. Na een lange reis zaterdag, hebben we vandaag (zondag) genoten van de witte stranden, onze hut in een soort paradijs (tenminste ik denk dat het er toen ongeveer zo uitzag) en het fijne vakantiegevoel wat de kop op steekt als we als toerist door een idyllisch vissersdorpje (op palen) stampen. Morgen staan we bepakt en bezakt weer buiten om terug te keren naar het oude vertrouwde Phnom Penh.

Bedankt voor al jullie lieve reacties op de vorige blog!

Liefs!
Annemieke