Mission in the slums
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
08 Maart 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Daar zit ik dan, op het kantoor van de organisatie one-2-one. Twee weken terug kreeg ik te horen dat ik door een administratieve fout niet (meer) terecht kon bij e organisatie Daughters of Cambodia. Op het moment dat ik dat hoorde, was het even balen en moeilijk te realiseren dat zoiets hier gewoon kan gebeuren. Ondanks de teleurstelling hadden Ilonka (zij had op dat moment ook nog geen werk) het vertrouwen dat we allebei op een plek terecht zouden komen waar God ons hier wil hebben. Dat maakte het wat relaxter en door de hulp van veel mensen om ons heen, kwam Ilonka terecht bij de organisatie Precious Women en kon ik bij One-2-One op gesprek komen. Na een korte introductie van de organisatie kwam de vraag wanneer ik kon beginnen; liever vandaag dan morgen. Daar was de deal.
Ik zal proberen kort samen te vatten wat One-2-One voor organisatie is en wat ze precies doen. Voor meer (gedetaileerde) informatie, verwijs ik je graag door naar hun website: http://one2oneworld.org/ De organisatie bestaat uit een dental part en een medical part. De medical part, waar ik in meedraai, houdt het bestaan van family clinic in (deze is nog in aanbouw) en drie mobiele klinieken in drie verschillende sloppenwijken van Phnom Penh. Daarnaast draagt het medical team zorg voor het zogenaamde ‘feeding program’: drie keer in de week wordt er eten gekookt voor zo’n 100 kinderen uit een sloppenwijk. Zo verliep een gemiddelde dag in de afgelopen week als volgt: Met twee tuktuk’s volgestouwd met een stapel stoelen, 4 tafels, weegschalen, EHBO-koffers en niet te vergeten enkele mappen vol met papieren administratie, vertrekken we om 8.30u naar de sloppenwijk. Als de tuktuk niet meer verder kan, laden we uit en sjouwen we de ‘mobiele kliniek’ naar een plek in de sloppenwijk. De vaste opstelling wordt neergezet, een lading medicijnen wordt uitgestald en de eerste patiënten druppelen ‘binnen’. De ene met een verkoudheid, de ander met rugpijn en de volgende met een ‘tension headache’. En allemaal gaan ze naar huis met multivitamines, paracetamollen en negen van de tien keer ook met een lading antibiotica. Hoe meer pillen, hoe beter. Zo viel ik van de ene verbazing in de andere.
Doordat ik deze week besloten had om veel te observeren en te kijken hoe ze hier te werk gaan, had ik alle tijd om alles op me in te laten werken en alle indrukken een plaats te geven. Tussen het observeren en het in laten werken van indrukken, heb ik klitterige haren van kids gewassen, wat nagels geknipt en wat wondjes verzorgd. Maar het meest van de tijd heb ik vooral stil op een stoel gezeten, verslagen door de onvoorstelbare armoede en hopeloosheid die deze plek op aarde uitstraalde. Een gevoel van wanhoop bekroop me en ben ik me, ondanks alle relativeringen, gaan afvragen wat ik hier kan doen. Mensen in deze sloppenwijk hebben geen toekomst, hun leven en het leven van hun kinderen zal zich afspelen in de op afval gebouwde huizen. Geen plannen voor de toekomst, geen uitzicht op verandering. En soms zie je op zo'n plek toch kinderen spelen, toch moeders lachen om hun kind dat voor de zoveelste keer probeert te lopen, toch jongens die genieten van een potje voetbal; je ziet, ondanks de armoede, gelukkige mensen. Maar vandaag, weer in een andere sloppenwijk, zie je niets daarvan. Mannen zijn dronken, kinderen snuiven lijm, peuters zitten letterlijk in hun eigen behoefte en met een beetje geluk hebben ze een 8- of 9-jarige zus die hen optilt en als vertroeteling een kneep in hun wang geeft. Hopeloosheid is wat het uitstraalt. En wat moet ik hier? Wat kan ik hier?
Het ging m’n gedachten niet uit en ik begon steeds meer te twijfelen of ik hier wat kon betekenen;ik kan mensen hier geen toekomst geven, ik kan geen opleidingen gaan betalen, en bovendien voldoet dat ook niet echt aan de kenmerken van een duurzaam ontwikkelingsproject.
Tot het moment dat ik moed aan het verzamelen was om een nieuwe dag in te gaan, weer een sloppenwijk,weer kinderen die schreeuwden om aandacht van een blank monster, weer het aanzien van kinderen die omsingelt werden door een leger vliegen die het wondvocht van hun voeten wilde likken. Ik kon geen moed verzamelen, tot het moment dat een lied van Casting Crowns door mijn Ipod klonk:
If you ask me to leap
Out of my boat on the crashing waves
If You ask me to go
Preach to the lost world that Jesus saves
I'll go, but I cannot go alone
Cause I know I'm nothing on my own
But the power of Christ in me makes me strong
Makes me strong
Cause when I'm weak, You make me strong
When I'm blind, You shine Your light on me
Cause I'll never get by living on my own ability
How refreshing to know You don't need me
How amazing to find that you want me
So I'll stand on Your truth, and I'll fight with Your strength
Until You bring the victory, by the power of Christ in me
If You ask me to run
And carry Your light into foreign land
If You ask me to fight
Deliver Your people from Satan's hand
To reach out with Your hands
To learn through Your eyes
To love with the love of a savior
To feel with Your heart
And to think with Your mind
I'd give my last breath for Your glory
Ik besefte dat ik een boodschap van hoop heb om deze mensen te brengen. Geen idee hoe met mijn gebrek aan de lokale taal. Maar ik weet dat God mij, maar ook iedereen in Nederland, wil gebruiken om deze boodschap door te geven. Een boodschap van een hoopvolle toekomst. Mijn Khmei is niet toereikend genoeg, maar ik weet dat God het moet doen en dat Hij kan werken door mensen heen. Door spreken, of niet.
Ik zal proberen kort samen te vatten wat One-2-One voor organisatie is en wat ze precies doen. Voor meer (gedetaileerde) informatie, verwijs ik je graag door naar hun website: http://one2oneworld.org/ De organisatie bestaat uit een dental part en een medical part. De medical part, waar ik in meedraai, houdt het bestaan van family clinic in (deze is nog in aanbouw) en drie mobiele klinieken in drie verschillende sloppenwijken van Phnom Penh. Daarnaast draagt het medical team zorg voor het zogenaamde ‘feeding program’: drie keer in de week wordt er eten gekookt voor zo’n 100 kinderen uit een sloppenwijk. Zo verliep een gemiddelde dag in de afgelopen week als volgt: Met twee tuktuk’s volgestouwd met een stapel stoelen, 4 tafels, weegschalen, EHBO-koffers en niet te vergeten enkele mappen vol met papieren administratie, vertrekken we om 8.30u naar de sloppenwijk. Als de tuktuk niet meer verder kan, laden we uit en sjouwen we de ‘mobiele kliniek’ naar een plek in de sloppenwijk. De vaste opstelling wordt neergezet, een lading medicijnen wordt uitgestald en de eerste patiënten druppelen ‘binnen’. De ene met een verkoudheid, de ander met rugpijn en de volgende met een ‘tension headache’. En allemaal gaan ze naar huis met multivitamines, paracetamollen en negen van de tien keer ook met een lading antibiotica. Hoe meer pillen, hoe beter. Zo viel ik van de ene verbazing in de andere.
Doordat ik deze week besloten had om veel te observeren en te kijken hoe ze hier te werk gaan, had ik alle tijd om alles op me in te laten werken en alle indrukken een plaats te geven. Tussen het observeren en het in laten werken van indrukken, heb ik klitterige haren van kids gewassen, wat nagels geknipt en wat wondjes verzorgd. Maar het meest van de tijd heb ik vooral stil op een stoel gezeten, verslagen door de onvoorstelbare armoede en hopeloosheid die deze plek op aarde uitstraalde. Een gevoel van wanhoop bekroop me en ben ik me, ondanks alle relativeringen, gaan afvragen wat ik hier kan doen. Mensen in deze sloppenwijk hebben geen toekomst, hun leven en het leven van hun kinderen zal zich afspelen in de op afval gebouwde huizen. Geen plannen voor de toekomst, geen uitzicht op verandering. En soms zie je op zo'n plek toch kinderen spelen, toch moeders lachen om hun kind dat voor de zoveelste keer probeert te lopen, toch jongens die genieten van een potje voetbal; je ziet, ondanks de armoede, gelukkige mensen. Maar vandaag, weer in een andere sloppenwijk, zie je niets daarvan. Mannen zijn dronken, kinderen snuiven lijm, peuters zitten letterlijk in hun eigen behoefte en met een beetje geluk hebben ze een 8- of 9-jarige zus die hen optilt en als vertroeteling een kneep in hun wang geeft. Hopeloosheid is wat het uitstraalt. En wat moet ik hier? Wat kan ik hier?
Het ging m’n gedachten niet uit en ik begon steeds meer te twijfelen of ik hier wat kon betekenen;ik kan mensen hier geen toekomst geven, ik kan geen opleidingen gaan betalen, en bovendien voldoet dat ook niet echt aan de kenmerken van een duurzaam ontwikkelingsproject.
Tot het moment dat ik moed aan het verzamelen was om een nieuwe dag in te gaan, weer een sloppenwijk,weer kinderen die schreeuwden om aandacht van een blank monster, weer het aanzien van kinderen die omsingelt werden door een leger vliegen die het wondvocht van hun voeten wilde likken. Ik kon geen moed verzamelen, tot het moment dat een lied van Casting Crowns door mijn Ipod klonk:
If you ask me to leap
Out of my boat on the crashing waves
If You ask me to go
Preach to the lost world that Jesus saves
I'll go, but I cannot go alone
Cause I know I'm nothing on my own
But the power of Christ in me makes me strong
Makes me strong
Cause when I'm weak, You make me strong
When I'm blind, You shine Your light on me
Cause I'll never get by living on my own ability
How refreshing to know You don't need me
How amazing to find that you want me
So I'll stand on Your truth, and I'll fight with Your strength
Until You bring the victory, by the power of Christ in me
If You ask me to run
And carry Your light into foreign land
If You ask me to fight
Deliver Your people from Satan's hand
To reach out with Your hands
To learn through Your eyes
To love with the love of a savior
To feel with Your heart
And to think with Your mind
I'd give my last breath for Your glory
Ik besefte dat ik een boodschap van hoop heb om deze mensen te brengen. Geen idee hoe met mijn gebrek aan de lokale taal. Maar ik weet dat God mij, maar ook iedereen in Nederland, wil gebruiken om deze boodschap door te geven. Een boodschap van een hoopvolle toekomst. Mijn Khmei is niet toereikend genoeg, maar ik weet dat God het moet doen en dat Hij kan werken door mensen heen. Door spreken, of niet.
-
08 Maart 2015 - 16:00
Marije:
Hey Annemieke,
Ik ben geraakt! Wat een mooi stuk. Ik heb pas een boek over Cambodia gelezen, van Somaly Mam (een Cambodiaanse). Als ik lees over het leed raakt het me. Ik heb veel bewondering voor je dat je daar bent! Waar ik veel aan gehad heb is, is dat Jezus in ons is, Zijn kinderen. Door ons heen ontmoeten zij Jezus! Je hebt er geen taal voor nodig. Het is de Heilige Geest die spreekt! Ik bid je veel moed, zegen en volharding toe.
Liefs Marije -
08 Maart 2015 - 16:30
Elske:
Wow miek echt heftig en ook moeilijk zeg!
maar idd kind, weet dat God altijd nabij is en je ziet, hij brengt hoop voor iedereen!
God bless you lief kippetje!:)
Dikke knuffel els
-
08 Maart 2015 - 20:11
To&E:
Zo heftig Miek!
Gaaf dat lied! En op het juiste moment!
Mooi dat je daar tot zegen bent, gewoon door wie je bent!
We bidden voor je! Liefs To&E -
09 Maart 2015 - 05:21
Edith:
Hoi Annemieke, Ik ben Edith en heb je blog gelezen. Ik woon zelf in Singapore en ben missions coordinator van de kerk waar ik naar toe ga. Ik vlieg volgende week naar PP. Is het misschien mogelijk dat ik 16 of 17 maart met je mee ga (observeren, kijken of wij ergens iets kunnen betekenen?). Ik hoor graag van je.
Groet, Edith -
09 Maart 2015 - 20:24
Annelies:
Hoi Annemieke!
Wat fijn om zo met je mee te kunnen lezen, en dat God je de weg wijst wanneer jij het niet meer ziet!
Ik zal voor jullie bidden!
Liefs Annelies -
10 Maart 2015 - 20:31
Ellen En Jan-Kees:
Lieve Annemieke, dit weekend je blog gelezen. Wat een onzekerheid over de organisatie waarbij je zou gaan werken. Heel ingrijpend, zoals je de toestand in de slums hebt aangetroffen. Je moet het allemaal maar verwerken... we bidden voor je!
Harelijke groet van oom Jan-Kees en tante Ellen -
15 Maart 2015 - 11:33
Annemieke:
Haa allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Bedankt ook voor jullie gebed. Gebed heeft zeker kracht, want het begint steeds duidelijker te worden wat mijn taken kunnen gaan worden en wat ik echt kan gaan doen. Dit geeft energie en zeker moed tussen al het moedeloze door.
Liefs,
Annemieke
p.s. Edith in Singapore, mail even naar annemieke.hartog@hotmail.com. -
19 Maart 2015 - 17:02
Gepke Mol:
Lieve Annemieke,
Wat kunnen jouw ouders trots op jouw zijn,een jong meisje,dat de moed niet opgeeft om zich in deze wereld vol armoe in te zetten om het leed van deze mensen enigszins te kunnen verzachten. fijn,dat je zoveel kracht kan putten uit de woorden van dat mooie lied.Als buurvrouw ben ook ik trots op jou en wens je heel veel sterkte bij het werk ,dat je deze periode in Cambodja doet.Lieve groetjes Gepke en Wout.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
