Een thuis, varkenssnoeten en Rome...
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
13 Februari 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Daar zit je dan; in je soort van eigen huis in Cambodja. Heel groot voor ons doen. Maar we genieten elke dag weer van ons huis en het feit dat het inmiddels ook een thuis is geworden. Terwijl een lieve vrouw ons huis aanveegt, zit ik hard te denken wat de inhoud van deze blog gaat worden. Ik sta verbaasd over hoe snel het leven hier gewoon is geworden. Dingen als het non-stop eten van rijst, je weg zoeken tussen halflevende vissen en gegrilde varkenssnoeten, het hebben van een overwinningsgevoel na het oversteken van een weg zo gevaarlijk als het oversteken van de A12- (Khmei mensen zijn heel aardig, wat het iets minder gevaarlijk maakt dan de A12), maar ook het ritme in ons dagelijkse leven is een fijn iets.
We zijn namelijk afgelopen maandag begonnen met onze… jaja… taalstudie! Beeld u zich even wat nasale klanken en een tekening van een 1 jarig kind in en dan hebt u het spreken en het schrijven van Khmei aardig onder de knie. Helaas, was het maar zo makkelijk. Khmei is een taal waar voor ons als Nederlanders geen touw aan vast te knopen is. Maar het is wel een taal waar je lokale mensen mee bereikt en het is een taal waardoor een glimlach verschijnt op de doorsnee marktvrouw op de markt met varkenssnoeten. Zover zijn we tenminste gekomen na een week taalstudie. De lessen houden nu nog veel basale dingen in die je leert in de kleuterklas: titels (klinkt makkelijker dan het is: een vrouw die jonger is dan je moeder spreek je weer anders aan dan een vrouw die ouder is), kleuren, getallen, dagen, maanden etc. etc. Deze basic dingen kunnen zinnen vormen en deze zinnen zijn de sleutel tot contact met lokale mensen. Fijn is dat.
Om even een beeld te geven van onze daginvulling de afgelopen week. Ik sta trouwens verbaasd van het feit hoeveel waarde je kan gaan hechten aan een ritme in je leven in een omgeving waar alles anders is dan back home. Gelukkig zijn we nog niet heel ver heen en maken we elke dag nog veel leuke, nieuwe en soms rare dingen mee. Terug naar ons ritme. 6.45u gaat de wekker, 6.50u gaat de wekker nog een keer en uiteindelijk wordt om 7.00u de eerste stap naast het kingsize bed (zie foto) gezet. Na het ontbijten met een wit casino sneetje brood of rijst -gekookt in onze rijstkoker-, poetsen we onze tanden (met veilig, gefilterd water) en maken we ons klaar om weg te fietsen op onze racemonsters. Er zit namelijk nog wat tijd tussen de deur achter ons dicht trekken en op de fiets stappen. Een groot, ijzeren hek is het namelijk wat ons scheid van de straat. Ik zal jullie de details besparen (het is ook niet zo’n enorme ramp als ik nu probeer te schetsen). Dan breekt ons fietstochtje van zo’n 5 minuten aan naar de taalschool. Het zijn vaak 5 minuten vol geursensaties, verbaasde (en soms ook boze) blikken van locals, en zoals ik al zei: een overwinningsgevoel als we de overkant hebben gehaald. Na taalschool gaan we vaak even naar de lokale markt om inkopen te doen, maar tegelijkertijd ook om khmei te oefenen. Terug naar huis, blokken op het khmei, eten koken, eten, verder blokken en met een voldaan gevoel op bed ploffen is verder in het kort een gemiddelde -doordeweekse- dag in ons zonovergoten Cambodjaanse leven.
Ja die temperatuur, dat is ook wat. Het is best warm. Een lekkere warme Nederlandse zomerse temperatuur. Maar wel fijn, nog. Iedereen om ons heen waarschuwt ons voor de maanden die nog gaan komen. We zijn blijkbaar aangekomen in het koelste seizoen van het jaar – wat te zien is aan de mutsen, handschoenen en andere winterkledij – en het gaat alleen nog maar warmer (minder koud voor de Cambodjanen) worden. Leve de koude douche! :)
Zo, hopelijk hebben jullie een goed beeld gekregen van ons leven hier in Phnom Penh. We leven bij de dag en zijn erg dankbaar voor wat God ons geeft en de dagelijkse bescherming en zorg die we van onze hemelse Vader krijgen.
Bedankt voor het lezen van deze blog, bedankt voor de reacties op de vorige blog en alle mailtjes vanuit Nederland!
Liefs!
Annemieke
O! Nog wat culturele hilariteiten vergeten! Van de week waren we op zoek naar een lekker koffierestaurantje waar we ons geleerde khmei zouden gaan stampen. Door het ontbreken van structuur in de straten van Phnom Penh en het feit dat alle straten iets weg hebben van elkaar, waren we een beetje de weg kwijt en hadden we geen idee waar het hard-gezochte cafeetje zich bevond. Jammer. Maar khmei mensen zijn aardig zoals u weet, dus we hebben niet getwijfeld; laten we het aan die drie siësta-houdende mannen vragen. Daar gaan we: Bong pro, soesedaai, soksebhaaié! Do you know the way to …? Met drie wazige gezichten als resultaat. We hebben al zo’n vermoeden, maar we houden ons verwachtingsvolle gezicht in plooi. Met als gevolg dat deze drie heren – goed bedoeld – op hetzelfde moment drie verschillende richtingen opwijzen. Opzich hebben ze gelijk dat er – zeker hier in Phnom Penh – meerdere wegen naar Rome leiden, maar ik denk toch dat schaamte een grote rol speelde in dit voorval. Ik kan er wel van genieten.
Tweede is dat we gisterochtend samen met een ander teamlid Bob een fiets zouden gaan aanschaffen – een fiets hebben we voor 9 maanden geleend en de tweede fiets hadden we tijdelijk even geleend van een huisgenootje (woont boven ons), wat ervoor zorgt dat we er dus nog 1 moesten kopen-. Daar gingen we: met de auto naar de fietsen-en-helmen-straat (in ongeveer elke straat heb je tien dezelfde winkeltjes naast elkaar. Zo ontstaat de beddengoed-straat, de elektronicastraat, de technische apparaten-straat etc. etc. Met mijn schamele (lees:ontbrekende) economische kennis zou ik kunnen bedenken dat concurrentie hier een ander begrip is dan in NL. Maar wat dat begrip hier inhoudt, ben ik nog niet achter). Het eerste winkeltje: een fiets zonder trappers, zonder licht, zonder iets, sprak ons niet echt aan. Maar nadat de fietsenmakervrouw had gezegd dat we de fiets mochten hebben voor 35 dollar en dat ze dan een slot, een licht, een mandje, een bel, een nieuw zadel erop zou zetten; deal En daar ging ze: een lamp van de ene fiets, een bel uit een ander hoekje en het zadel zowaar uit een verpakking. Het is misschien een beetje raar cultureel voorbeeld, maar probeer hiermee te laten zien dat mensen hier enorm behulpzaam zijn en dat ze eerder nog wat extra’s meegeven dan dat ze wat voor je achterhouden. Of dat komt omdat we toch sowieso worden afgezet of omdat ze echt zo hartelijk zijn. Ik weet het niet. Ik ga maar van het laatste uit.
We zijn namelijk afgelopen maandag begonnen met onze… jaja… taalstudie! Beeld u zich even wat nasale klanken en een tekening van een 1 jarig kind in en dan hebt u het spreken en het schrijven van Khmei aardig onder de knie. Helaas, was het maar zo makkelijk. Khmei is een taal waar voor ons als Nederlanders geen touw aan vast te knopen is. Maar het is wel een taal waar je lokale mensen mee bereikt en het is een taal waardoor een glimlach verschijnt op de doorsnee marktvrouw op de markt met varkenssnoeten. Zover zijn we tenminste gekomen na een week taalstudie. De lessen houden nu nog veel basale dingen in die je leert in de kleuterklas: titels (klinkt makkelijker dan het is: een vrouw die jonger is dan je moeder spreek je weer anders aan dan een vrouw die ouder is), kleuren, getallen, dagen, maanden etc. etc. Deze basic dingen kunnen zinnen vormen en deze zinnen zijn de sleutel tot contact met lokale mensen. Fijn is dat.
Om even een beeld te geven van onze daginvulling de afgelopen week. Ik sta trouwens verbaasd van het feit hoeveel waarde je kan gaan hechten aan een ritme in je leven in een omgeving waar alles anders is dan back home. Gelukkig zijn we nog niet heel ver heen en maken we elke dag nog veel leuke, nieuwe en soms rare dingen mee. Terug naar ons ritme. 6.45u gaat de wekker, 6.50u gaat de wekker nog een keer en uiteindelijk wordt om 7.00u de eerste stap naast het kingsize bed (zie foto) gezet. Na het ontbijten met een wit casino sneetje brood of rijst -gekookt in onze rijstkoker-, poetsen we onze tanden (met veilig, gefilterd water) en maken we ons klaar om weg te fietsen op onze racemonsters. Er zit namelijk nog wat tijd tussen de deur achter ons dicht trekken en op de fiets stappen. Een groot, ijzeren hek is het namelijk wat ons scheid van de straat. Ik zal jullie de details besparen (het is ook niet zo’n enorme ramp als ik nu probeer te schetsen). Dan breekt ons fietstochtje van zo’n 5 minuten aan naar de taalschool. Het zijn vaak 5 minuten vol geursensaties, verbaasde (en soms ook boze) blikken van locals, en zoals ik al zei: een overwinningsgevoel als we de overkant hebben gehaald. Na taalschool gaan we vaak even naar de lokale markt om inkopen te doen, maar tegelijkertijd ook om khmei te oefenen. Terug naar huis, blokken op het khmei, eten koken, eten, verder blokken en met een voldaan gevoel op bed ploffen is verder in het kort een gemiddelde -doordeweekse- dag in ons zonovergoten Cambodjaanse leven.
Ja die temperatuur, dat is ook wat. Het is best warm. Een lekkere warme Nederlandse zomerse temperatuur. Maar wel fijn, nog. Iedereen om ons heen waarschuwt ons voor de maanden die nog gaan komen. We zijn blijkbaar aangekomen in het koelste seizoen van het jaar – wat te zien is aan de mutsen, handschoenen en andere winterkledij – en het gaat alleen nog maar warmer (minder koud voor de Cambodjanen) worden. Leve de koude douche! :)
Zo, hopelijk hebben jullie een goed beeld gekregen van ons leven hier in Phnom Penh. We leven bij de dag en zijn erg dankbaar voor wat God ons geeft en de dagelijkse bescherming en zorg die we van onze hemelse Vader krijgen.
Bedankt voor het lezen van deze blog, bedankt voor de reacties op de vorige blog en alle mailtjes vanuit Nederland!
Liefs!
Annemieke
O! Nog wat culturele hilariteiten vergeten! Van de week waren we op zoek naar een lekker koffierestaurantje waar we ons geleerde khmei zouden gaan stampen. Door het ontbreken van structuur in de straten van Phnom Penh en het feit dat alle straten iets weg hebben van elkaar, waren we een beetje de weg kwijt en hadden we geen idee waar het hard-gezochte cafeetje zich bevond. Jammer. Maar khmei mensen zijn aardig zoals u weet, dus we hebben niet getwijfeld; laten we het aan die drie siësta-houdende mannen vragen. Daar gaan we: Bong pro, soesedaai, soksebhaaié! Do you know the way to …? Met drie wazige gezichten als resultaat. We hebben al zo’n vermoeden, maar we houden ons verwachtingsvolle gezicht in plooi. Met als gevolg dat deze drie heren – goed bedoeld – op hetzelfde moment drie verschillende richtingen opwijzen. Opzich hebben ze gelijk dat er – zeker hier in Phnom Penh – meerdere wegen naar Rome leiden, maar ik denk toch dat schaamte een grote rol speelde in dit voorval. Ik kan er wel van genieten.
Tweede is dat we gisterochtend samen met een ander teamlid Bob een fiets zouden gaan aanschaffen – een fiets hebben we voor 9 maanden geleend en de tweede fiets hadden we tijdelijk even geleend van een huisgenootje (woont boven ons), wat ervoor zorgt dat we er dus nog 1 moesten kopen-. Daar gingen we: met de auto naar de fietsen-en-helmen-straat (in ongeveer elke straat heb je tien dezelfde winkeltjes naast elkaar. Zo ontstaat de beddengoed-straat, de elektronicastraat, de technische apparaten-straat etc. etc. Met mijn schamele (lees:ontbrekende) economische kennis zou ik kunnen bedenken dat concurrentie hier een ander begrip is dan in NL. Maar wat dat begrip hier inhoudt, ben ik nog niet achter). Het eerste winkeltje: een fiets zonder trappers, zonder licht, zonder iets, sprak ons niet echt aan. Maar nadat de fietsenmakervrouw had gezegd dat we de fiets mochten hebben voor 35 dollar en dat ze dan een slot, een licht, een mandje, een bel, een nieuw zadel erop zou zetten; deal En daar ging ze: een lamp van de ene fiets, een bel uit een ander hoekje en het zadel zowaar uit een verpakking. Het is misschien een beetje raar cultureel voorbeeld, maar probeer hiermee te laten zien dat mensen hier enorm behulpzaam zijn en dat ze eerder nog wat extra’s meegeven dan dat ze wat voor je achterhouden. Of dat komt omdat we toch sowieso worden afgezet of omdat ze echt zo hartelijk zijn. Ik weet het niet. Ik ga maar van het laatste uit.
-
13 Februari 2015 - 08:58
Lydia De Jong:
Hoi Annemiek! Wat leuk om je dagelijkse leventje zo een beetje mee te krijgen. Succes met de taal. Ik ben benieuwd of je ons de komende tijd ook wat kunt leren van die rare taal! Enne...smaken die varkenssnoeten een beetje? ? -
13 Februari 2015 - 10:05
Marit:
Heej,
Leuk om weer wat van je te lezen. Apart die taal...en kun je een beetje inschatten welke vrouw er ouder is dan je moeder -
13 Februari 2015 - 10:09
Marit:
mn reactie ging nog verder...
Lijkt me lastig in te schatten... -
13 Februari 2015 - 10:49
Joline:
Heeeeeeeeeeeerlijk Miek :)
Het lijkt ergens best wel op Nepal! Jaloeeeeeers :)
Liefs -
14 Februari 2015 - 11:23
Oom André En Tante Nelleke:
Hallo Annemieke. We vinden het leuk om je verhalen te lezen. Wat een mooi huis hebben jullie om te wonen. Fijn dat je zo'n thuisplek hebt gekregen, dat heb je toch nodig om steeds weer bij te komen van alle belevenissen. -
14 Februari 2015 - 11:28
Annelies:
Hé Annemiek!
Leuk om je reisverhalen te lezen! Heel veel succes en sterkte, en natuurlijk ook veel plezier de komende tijd!
Liefs Annelies -
20 Februari 2015 - 14:20
Gepke Mol:
Hallo Annemiek,
ik heb met plezier en bewondering je laatste reisverslag gelezen.Fijn,dat het aardige mensen zijn, waar jullie mee te maken hebben en dat je zo mooi woont.
Wel een lastige taal zeg,die jullie aan het leren zijn,ik hoop,dat de taal je over een aantal weken al wat meer eigen geworden is
Nu nog lekker weer begrijp, geniet ervan en ook van alle belevenissen.
Veel succes verder en tot de volgende keer. Lieve groetjes Gepke en ook van Wout.
-
07 Maart 2015 - 09:28
Gepke Mol.:
Hallo Annemieke,
de weg naar de fietsenmaker uiteindelijk toch gevonden,grappig verhaal en ik hoop,dat jullie fietsaankoop het nog goed doet.Veel succes met je werk verder en ook plezier natuurlijk.Tot de volgende keer.Lieve groetjes buurvrouw Gepke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
