Welcome in Cambodia!
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
03 Februari 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Daar sta je dan, uitkijken naar een zonsondergang – mooier dan de mooiste zonsondergang in NL – middenin een sloppenwijk waar fabrieken staan waar kleding gemaakt wordt tegen een loon waar wij Nederlanders nog geen putje voor schoon zouden maken. Raar is het als fabriekswerkers een gezicht krijgen. Vreemd is het om een les bij te wonen in een kamer zo groot als het huis waar deze fabrieksarbeiders soms met zes familieleden wonen. Bizar dat dit voorkomt in deze wereld en verwarrend is het om te merken dat dit niet hetgeen is wat deze mensen ongelukkig maakt en dat andere dingen vaker de oorzaak zijn van de gebrokenheid hier in Cambodja.
Bizar is het om te horen dat het lievelingseten van tieners hier rijst en water is. Bizar is het om te horen dat kinderen verwaarloosd worden, bizar is het om te zien hoe jonge meiden zich voorbereiden op een avond waar ze zichzelf moeten ‘verkopen’. Bizar is het om de armoede om je heen te zien, en nog bizarder (meer bizar?) is het om te zien dat rijkdom en armoede zo dicht bij elkaar liggen.
Hoewel ‘bizar’ het woord is wat ik deze dagen meer gebruikt heb dan in de 21 jaren die achter mij liggen, heb ik ook onwijs genoten van de dagen die achter ons liggen en de maanden die nog gaan komen. Ik weet niet waar ik moet beginnen met schrijven wat we allemaal hebben beleefd. Ik zal ook niet alles in detail vertellen, want dan kan ik na deze paar dagen al een boek schrijven.
Afscheid nemen op Schiphol was niet makkelijk. Het feit dat ik mensen achter moet laten voor 9 maanden is niet te overzien als ik 9 maanden vooruit kijk. Maar tijdens de reis al heb ik bedacht om niet verder te denken dan de dag van morgen. En dat werkt hier zowaar! Dat is één van de duizend dingen die je hier leert; ‘ga er niet vanuit dat iets loopt zoals je het plant.’ ‘Ga er vanuit dat alles drie keer zoveel tijd kost als in Nederland’ is er nog zo één. Ver vooruit plannen kan hier dus niet, 9 maanden vooruit plannen al helemaal niet.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we niks hebben gedaan en dat we ook verder niks gaan doen. Deze week slapen we namelijk bij de familie Wagenaar, een nederlands gezin met twee leuke kids. Zij zijn hier nu vier jaar werkzaam bij de lokale kerk en hebben in samenwerking met hen een kleuterschool opgezet, wat uiteindelijk helemaal aan de lokale kerk overgedragen moet worden, zodat de verantwoordelijkheid alleen door lokale mensen gedragen wordt. Goed, door deze lieve mensen zijn wij ook opgevangen en worden we ingewijd in het Cambodjaanse leven. Samen met andere net-aangekomen-on-trackers (ontrack = shortterm) volgen we deze week een oriëntatieprogramma en worden we in allerlei opzichten voorbereid op het leven hier.
Zo hebben we vandaag toeristische hoogtepunten van Phnom Penh (hoofdstad Cambodja) bezocht, hebben we sessions gehad over Buddhism en over de Cambodjaanse cultuur. Zaterdag hebben we trouwens ook al veel gedaan en gezien; een rondje gelopen over een van de tientallen markten in Phnom Penh, een ander nederlands stel ontmoet en ’s avonds kennis gemaakt met Cambodjaanse vrienden hier.
Het gevoel hebben twee meter langer te zijn dan de gemiddelde Cambodjaan, je onwijs dom voelen omdat je met dezelfde gemiddelde Cambodjaan niet kan communiceren en aangestaard worden alsof je een buitenaards wezen bent zijn inmiddels bekende verschijnselen en hopelijk verdwijnt vooral de taalbarriere als we maandag aan onze fulltime taalstudie gaan beginnen.
Gisteravond hebben we een Engelse les bijgewoond met als doel de studenten wat te laten oefenen door vragen te stellen en er gewoon te zijn. Ik zat in een klas met zo’n 8 studenten en een teacher die net zo oud als alle studenten. Dat is trouwens overal opvallend. De local church bestaat alleen maar uit leeftijdsgenoten – of net iets ouder –, de taalschool waar we naartoe zullen gaan wordt gerund door alleen maar jonge mensen, op straat zie je over het algemeen alleen maar mensen lopen die niet ouder zijn dan 30/40 jaar. Af en toe zie je wat oudere mensen, maar dat is echt een uitzondering. Als je je gaat verdiepen in de geschiedenis – begrijp je waarom. Maar om even terug te gaan naar de engelse les. Na wat giechelen en verlegen vragen wordt er aan mij gevraagd wat m’n lievelingseten is. Om een ongemakkelijke stilte voorkomen en mijn lack aan inspiratie op dat moment geef ik de vraag na een tijdje terug en krijg ik te horen dat rijst en water het lievelingseten is van de meeste studenten – op dat moment schaamde ik mij over de rij lekkere dingen die ik opgenoemd heb. Ja wat moet je anders noemen dan rijst en water, als je niets anders kent? Datzelfde schaamtegevoel bekroop mij op het moment dat de kleuters meer dan blij waren met de beloning van 1 M&M als ze aan ons wat engelse vragen durfden stellen. Men, hoe verwend ben ik (niet alleen als jongste van het gezin, maar gewoon als mens). Lastig is dat.
Ik hoop in deze blog een beetje een beeld te hebben gegeven van hoe ons leven er tot nu toe er heeft uitgezien. In een paar dagen hoop ik meer te horen over mijn werk bij Daughters of Cambodia (www.daughtersofcambodia.org), dus ik zal daar in de volgende blog wat meer over vertellen. Ook over ons onderkomen voor de komende 9 maanden zal ik dan wat vertellen. We zijn er gister geweest en ik kan alvast verklappen dat het heeeeul mooi is (en dat is geen grapje;)).
Bedankt voor het lezen van mijn blog en ik hoop jullie op deze manier regelmatig op de hoogte te stellen!
Lieve groetjes,
Annemieke
Bizar is het om te horen dat het lievelingseten van tieners hier rijst en water is. Bizar is het om te horen dat kinderen verwaarloosd worden, bizar is het om te zien hoe jonge meiden zich voorbereiden op een avond waar ze zichzelf moeten ‘verkopen’. Bizar is het om de armoede om je heen te zien, en nog bizarder (meer bizar?) is het om te zien dat rijkdom en armoede zo dicht bij elkaar liggen.
Hoewel ‘bizar’ het woord is wat ik deze dagen meer gebruikt heb dan in de 21 jaren die achter mij liggen, heb ik ook onwijs genoten van de dagen die achter ons liggen en de maanden die nog gaan komen. Ik weet niet waar ik moet beginnen met schrijven wat we allemaal hebben beleefd. Ik zal ook niet alles in detail vertellen, want dan kan ik na deze paar dagen al een boek schrijven.
Afscheid nemen op Schiphol was niet makkelijk. Het feit dat ik mensen achter moet laten voor 9 maanden is niet te overzien als ik 9 maanden vooruit kijk. Maar tijdens de reis al heb ik bedacht om niet verder te denken dan de dag van morgen. En dat werkt hier zowaar! Dat is één van de duizend dingen die je hier leert; ‘ga er niet vanuit dat iets loopt zoals je het plant.’ ‘Ga er vanuit dat alles drie keer zoveel tijd kost als in Nederland’ is er nog zo één. Ver vooruit plannen kan hier dus niet, 9 maanden vooruit plannen al helemaal niet.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we niks hebben gedaan en dat we ook verder niks gaan doen. Deze week slapen we namelijk bij de familie Wagenaar, een nederlands gezin met twee leuke kids. Zij zijn hier nu vier jaar werkzaam bij de lokale kerk en hebben in samenwerking met hen een kleuterschool opgezet, wat uiteindelijk helemaal aan de lokale kerk overgedragen moet worden, zodat de verantwoordelijkheid alleen door lokale mensen gedragen wordt. Goed, door deze lieve mensen zijn wij ook opgevangen en worden we ingewijd in het Cambodjaanse leven. Samen met andere net-aangekomen-on-trackers (ontrack = shortterm) volgen we deze week een oriëntatieprogramma en worden we in allerlei opzichten voorbereid op het leven hier.
Zo hebben we vandaag toeristische hoogtepunten van Phnom Penh (hoofdstad Cambodja) bezocht, hebben we sessions gehad over Buddhism en over de Cambodjaanse cultuur. Zaterdag hebben we trouwens ook al veel gedaan en gezien; een rondje gelopen over een van de tientallen markten in Phnom Penh, een ander nederlands stel ontmoet en ’s avonds kennis gemaakt met Cambodjaanse vrienden hier.
Het gevoel hebben twee meter langer te zijn dan de gemiddelde Cambodjaan, je onwijs dom voelen omdat je met dezelfde gemiddelde Cambodjaan niet kan communiceren en aangestaard worden alsof je een buitenaards wezen bent zijn inmiddels bekende verschijnselen en hopelijk verdwijnt vooral de taalbarriere als we maandag aan onze fulltime taalstudie gaan beginnen.
Gisteravond hebben we een Engelse les bijgewoond met als doel de studenten wat te laten oefenen door vragen te stellen en er gewoon te zijn. Ik zat in een klas met zo’n 8 studenten en een teacher die net zo oud als alle studenten. Dat is trouwens overal opvallend. De local church bestaat alleen maar uit leeftijdsgenoten – of net iets ouder –, de taalschool waar we naartoe zullen gaan wordt gerund door alleen maar jonge mensen, op straat zie je over het algemeen alleen maar mensen lopen die niet ouder zijn dan 30/40 jaar. Af en toe zie je wat oudere mensen, maar dat is echt een uitzondering. Als je je gaat verdiepen in de geschiedenis – begrijp je waarom. Maar om even terug te gaan naar de engelse les. Na wat giechelen en verlegen vragen wordt er aan mij gevraagd wat m’n lievelingseten is. Om een ongemakkelijke stilte voorkomen en mijn lack aan inspiratie op dat moment geef ik de vraag na een tijdje terug en krijg ik te horen dat rijst en water het lievelingseten is van de meeste studenten – op dat moment schaamde ik mij over de rij lekkere dingen die ik opgenoemd heb. Ja wat moet je anders noemen dan rijst en water, als je niets anders kent? Datzelfde schaamtegevoel bekroop mij op het moment dat de kleuters meer dan blij waren met de beloning van 1 M&M als ze aan ons wat engelse vragen durfden stellen. Men, hoe verwend ben ik (niet alleen als jongste van het gezin, maar gewoon als mens). Lastig is dat.
Ik hoop in deze blog een beetje een beeld te hebben gegeven van hoe ons leven er tot nu toe er heeft uitgezien. In een paar dagen hoop ik meer te horen over mijn werk bij Daughters of Cambodia (www.daughtersofcambodia.org), dus ik zal daar in de volgende blog wat meer over vertellen. Ook over ons onderkomen voor de komende 9 maanden zal ik dan wat vertellen. We zijn er gister geweest en ik kan alvast verklappen dat het heeeeul mooi is (en dat is geen grapje;)).
Bedankt voor het lezen van mijn blog en ik hoop jullie op deze manier regelmatig op de hoogte te stellen!
Lieve groetjes,
Annemieke
-
03 Februari 2015 - 13:45
Marlies:
Het Annemieke,
Fijn dat je veilig bent aangekomen.
Leuk om je belevenissen te volgen.
Ik wens je een hele goede tijd toe!!
Gr Marlies -
03 Februari 2015 - 13:48
Joline:
Ha die Miek,
Wat ontzettend leuk om even iets van jou te horen. En wat klinken je verhalen goed. Stiekem denk ik terug aan de eerste weken die we hadden in Nepal. Ik geloof dat jouw eerste week zeker zo goed is als de eerste week van ons toen.
Succes aankomende week. Geniet ervan en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Ik bid voor je! En gelukkig weet ik dat God dichtbij je is.
Liefs, Joline -
03 Februari 2015 - 14:15
Elske:
Hee lieve miek en ilonk,
Heerlijk om even wat te lezen van jullie avonturen tot nu toe. Super gaaf.
Kan me niet zo goed voorstellen hoe het is, maar ik kan me wel voorstellen dat het bizar is!
Geniet ervan Kipjes! (;
Lief els -
03 Februari 2015 - 14:33
Harriette:
Hey Annemieke,
Wat leuk dat je bij Marco en Pauline verblijft. Doe ze de hartelijke groeten!
Leuk om je te volgen en veel succes daar!
groet, Harriette SMit -
03 Februari 2015 - 18:17
Dircoline:
Haa Annemiek!
Zag zojuist op facebook wen berichtje langskomen over je verslag op waarbenjij.nu.
Wat leuk!!! Wist niet dat je al in Cambodja zat.(haha snel gegaan!)
Wil jou jou bij deze een hele mooie tijd toewensen!!(stiekem toch beetje jaloers hoor haha)
Zet em op en geniet!!!groetjes Dircoline -
03 Februari 2015 - 20:36
Hanneke:
Lieve Miek, geniet ervan en heel veel succes met de taalcursus (vooral Ilonka haha). We denken en bidden hier aan en voor jullie! Liefs, de kippen -
06 Februari 2015 - 09:57
Hester:
Miekieee!
Tof om te lezen wat je meemaakt, ook al zal het lang niet altijd makkelijk zijn wat je te zien krijgt daar. Hoop dat je een goede en leerzame tijd hebt, waarin je door alles kan vertrouwen op God. Bid voor je, Miek!
knuffeeeel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
