Pokhara, bosjesmannen en fotomodellen...
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
24 Januari 2014 | Nepal, Tānsen
Zoals beloofd zou er 'binnenkort' weer een nieuwe blog verschijnen. Er zitten geen twee weken tussen, dus het is zeker 'binnenhkort' geworden. Om twee redenen: heb wel weer wat om te vertellen en daarnaast gaan we al bijna weer huiswaarts, dus komt het zo goed uit. :)
We zijn inmiddels al weer een week terug van onze vakantie in Pokhara. Dit is een stad volgens mij ten noorden van Tansen. Een stad waar nu blijkt elk internationaal mens naartoe gaat om zijn/haar huisraad vandaan te halen. Waar ik in het begin dacht: o, wat een leuke lamp, mooie kleden aan de muur, leuke sjaal; daar weet ik nu van dat dit allemaal in Pokhara zijn oorsprong vind. Het is een stad bomvol toeristen in allerlei soorten en maten. Als u/jij hippies wil spotten, is Pokhara de uitgesproken plaats om met de vreemdst soorten outfits, meest lange baarden en mooi gekleurde haren te zien rondlopen.
Niet alleen dat; koeien zijn ook een heel normaal onderdeel van het straatbeeld. Met de vraag aan de guesthouse-owner waarom de koeien zomaar los lopen en niet netjes in een weiland achter een hekje staan, vertelde hij dat de eigenaars de koeien los lieten lopen, omdat ze zo kans hebben op een grote duit met geld. U vraagt zich af waar het verband ligt? Nou, het zit zo. U moet zich even een drukke hoofdweg voorstellen met tientallen auto's, bussen en motoren en ergens daartussen loopt er een waggelende koe. De kans dat zo'n koe overhoop wordt gereden is aanzienlijk groot. Als dat het geval is , is de schuldige genoodzaakt om een geld te betalen aan de eigenaar. En voila... Dat is ook een manier om geld te verdienen.
Ja de guesthouseowner, dat is nog een verhaal apart. Via via waren we aangekomen bij een christelijk guesthouse, altijd fijn. En trouwens best wel bijzonder dat zoiets bestaat in een stad waar het hindoeisme en boedhisme alom wordt geloofd. Maar om terug te komen op de guesthouseowner, het was een fijn iemand. Hij vroeg welke plannen we hadden voor ons verblijf in Pokhara, en zoals de Nepalese cultuur hier is; was hij zeer behulpzaam. Hij belde taxi die, kantoortje dat en regelde zo al ons vervoer gedurende ons verblijf. Daarnaast wachtte hij elke avond totdat we veilig en wel binnen waren en vroeg hij ons of we wel goed uit wilde uitkijken als we met een paar meiden op pad gingen om een mooie wandeling te maken. Toen we weggingen hebben we met hem en zijn vrouw een heerlijk bakje Nepalese thee gedronken (wat ik trouwens echt ben gaan waarderen) en hem hartelijk bedankt voor zijn hulp. Leve de Nepalese behulpzaamheid en vriendelijkheid!
Zoals ik al zei hebben we een heerlijk mooie wandeling gemaakt naar Dhampus, een plek waar je een onwijs mooi uitzicht hebt om de Himalayas! Het was ergens hoog in de bergen, dus weinig tot geen toeristen, maar wel hele gastvrije en gezellige nepalezen. Na de klim en het genieten van het uitzicht, zijn we neergeploft bij een huisje waar iets als 'restaurant' bovengeschreven stond. Aan het feit dat er een soort van tafel buitenstond met een bruin,vies kleedje erover heen kon je inderdaad niet afzien dat het een eetgelegenheid was. Ergens achter in het huis vandaan, kwam er een menukaart tevoorschijn enwordt onze bestelling 'opgenomen'. Ondertussen zit heel de familie buiten en geven we ons Nepalees een poging. Het gaat aardig, want op een gegeven moment komt de heer des huizes (denk ik) naar buiten met een stripje medicijnen. Ze hebben blijkbaar begrepen dat we als verpleegkundige 'werken' in Tansen. Hij vraagt of het wel de goede medicijnen voor hem zijn, wij geven een bevestigende knik en hij gaat tevreden weer naar binnen. Na een bord Dahl Baht en een omelet, vertrekken we weer Pokhara-waarts. Eenmaal aangekomen bij een 'grote weg', houden we een bus aan die ons verder zou brengen. Met de eerste stap in de bus kijken we in de ogen van een aantal Tibetaanse 'vluchtelingen'. Tussen aanhalingstekens, omdat ze heel hun leven al in Nepal wonen en hun ouders eigenlijk de stempel 'vluchteling' moeten krijgen. Maar nog steeds, zijn deze mensen nog niet toegestaan om te werken in Nepal, maar teurg naar Tibet zien ze ook niet zitten. Na plaats genomen te hebben en dit verhaal aan te hebben gehoord, komt er een beruchte tas naar voren. Inmiddels hebben we doorgekregen dat dit een manier is om hun tibetaanse rijgwerk kwijt te raken aan toeristen. Dus met dat de tas tevoorschijn komt, weten we al hoe laat het is en kijken we elkaar aan met een blik: o nee, waarom zijn we in deze bus gestapt?! Maar na wat onderhandel en afdingpogingen, zijn we allemaal weer een armbandje en wat andere troep rijker en wat roepies armer. Het scheelt dat het bijna niks kost, dus je hebt de mogelijkheid om bij elk persoon een armbandje te kopen. Resultaat: een arm vol armbandjes. Leuk toch.
Naast deze kleine belevenissen, hebben we heerlijk vakantie gevierd. Dat betekend: genieten van het heerlijke (soms Westerse) eten, genieten van de koffie, als het geen oploskoffie was, en genieten van een heerlijke warme douche. Omdat ze in het guesthouse geen eten serveerden, waren we verplicht om elke ochtend, avond en evt. middag uit eten te gaan. Ooo wat een ramp. :) Heerlijk. Op een gegeven moment wisten we precies waar de lekkerste pizza's waren, waar de koffie het normaalst was en waar er 's avonds een lekker vuurtje werd gestookt.
We hebben natuurlijk ook nog wat ondernomen naast de wandeling naar Dhampus. Paragliden bijvoorbeeld; angsten overwonnen :), zonsopgang bekeken vanaf Sarangkot, gedobberd op het Phewa Tal (meer) en geklommen naar een boeddhistische tempel, genaamd World Peace Pagoda. Onderweg naar deze tempel werden we halverwege vergezeld door twee oudere mannen (eigenlijk mannetjes, maar dat klinkt zo oneerbiedig) die anderhalf uur lopen/klimmen van de stad vandaan wonen. Met een mix van Nepalees en engels was het een gezellig geklets met deze Nepalezen in hart en nieren. De een met een bos takken op z'n rug waar je 'u' tegen zegt en de ander pogingen wagend om ons Nepalees op te krikken. De terugweg was ook nog een belevenis. We waren een beetje (te) laat met het regelen van een bus o.i.d., dus we stonden daar zonder dat we wisten of er taxi's konden komen. Na het aanspreken van een man, vrouw en kind die daar liepen, werd er weer eens een gezellig praatje gemaakt met onder andere de vraag waar we vandaan kwamen en wat we in Nepal deden. Bleek dat deze beste man ook uit Tensen kwam, oorspronkelijk. Geen idee of het was om een band te creeeren of dat hij echt de waarheid sprak; het doet er niet toe; hij zou wel eens even een taxi regelen, waarna we natuurlijk met hem en zijn gezin op de foto moesten. Prima.
Uhmm, wat hebben we nog meer gedaan? Oja, we zijn een ochtend/halve middag op een mountainbike gesprongen om naar de 'old city' te gaan. Dat 'old' stelt niet zo heel veel voor, buiten het feit dat het niet-toeristisch is. Maar dan nog hebben we lekker de toerist uitgehangen. Het is namelijk zo dat dwars door Pokhara geen stroomt een rivier. Nu niet zo heel gigantisch, maar als de Moeson geweest is, dan is het een gigantische rivier. Over deze rivier is zo'n meters hoge en lange hangbrug gebouwd waar ik met angst in mijn schoenen overheen ben geschuifeld. Maar het had een tof uitzicht. Daarnaast is er middenop een kruispunt een soort van park gebouwd; en bij een park moet je een kaartje kopen. In Nederland, maar hier ook. En ongeveer overal in Nepal heb je een Nepalli- en een toeristenprijs. Ergens aan het begin van ons verblijf hebben we de uitdaging gesteld om een keer naar binnen te gaan met een Nepalliprijs. Dus wij met ons beste beentje voorgezet en ja hoor; het is ons gelukt! Beetje Nepalli geblaat, hazur (soort van hummen) gezegd en hoppa: 'you get Nepalli price! Nepalli raamro cha!' 'Aaah danjabaht' gaat het dan als antwoord.
Maar toeristenprijs was het ook wel waard geweest. Toen we op een bruggetje stonden (gewoon ter hoogte van de weg) en naar beneden keken, bruisde daar de rivier; meters en meters ver. Het is dus echt waar dat die rivier dwars onderdoor de stad heenloopt. Het was heel gek; heel veel mensen kwamen op dat bruggetje met hun telefoon aanzetten om een foto te maken met ons. Nouja, prima als ze dat willen, maar waarom? Geen idee. Misschien was het iets van een heilige plaats, want we hadden ook allang een tika (zo'n rooie stip middenop je voorhoofd) gehad al hadden we niet gezegd dat we christen waren en daarom dit liever niet wilde. Dit was bij een soort van tempeltje waar een oudere man en een heeeeele oudere vrouw stonden om blijkbaar ook met 'foreigners' op de foto te gaan. Hij heeft ons zijn adres gegeven met de vraag of we de foto op wilde sturen als we thuis waren; op deze manier had hij al tientallen foto's in het tempeltje liggen met zijn gezicht en wat blanke gezichten ernaast.
Hmm. Dit waren denk ik wel een beetje de belevenissen van Pokhara. Die blog wordt zo wel erg lang.
Ik zal wat korter zijn over de dagen na Pokhara tot het moment dat ik dit nu schrijf.
Onze stage is nu eigenlijk helemaal afgelopen. We lopen niet meer in het ziekenhuis rond, zij het voor een gezellig praatje met de zustertjes of een doorgang naar de bazaar. We moeten echter nog wel drie dagen vol maken, dus zijn we afgelopen zondag als één van deze drie dagen naar de 'town clinic' geweest. Soort consultatiebureau. Ik heb vooral geobserveerd, weinig kunnen doen behalve wat hartjes beluisteren van ongeboren kindjes en wat bloeddrukken gemeten, maar het was interessant om ook dit deel van het gezondheidssysteem in Nepal te zien.
Verder zijn we nu druk bezig met onze opdrachten voor school. We moeten een verbeteringsplan ontwikkelen voor de afdelingen waar wij stage hebben gelopen. We doen dit over de verpleegkundige rapportage waar hier en daar nog wel wat over gezegd en aan gesleuteld kan worden. Dit plan zijn we nu aan het afronden en hiermee komen we dan ook echt aan het eind van onze stage hier in Nepal. De laatste souvenirs worden gekocht, we worden uitgenodigd bij heel wat mensen om afscheid te nemen en er wordt nagedacht over een constructie om een veel te volle koffer in te pakken.
Veel mensen vragen of ik zin heb om weer naar huis te komen. Die zin is er zeker. Ik zie er weer naar uit om lekker mijn eigen plekje te hebben, mensen weer te ontmoeten en weer te kunnen genieten van lekkere koffie en het Nederlandse eten. Maar ondanks dat hou ik gewoon niet van afscheid nemen en zie ik daarom ook tegenop om naar huis te gaan en het leven hier achter te laten; beseffend dat deze ervaring nooit meer terug zal komen zoals die geweest is. Maar ik wist 4 maanden dat dit eraan zat te komen en heb er alle vertrouwen in dat het ook wel weer goed gaat komen en dat ik naar huis zal gaan met een ervaring die ik nooit meer zal en kan vergeten!
Liefs,
Annemieke
-
24 Januari 2014 - 21:56
Tante Ellen En Oom Jan-Kees:
Je hebt gelijk, Annemiek, afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Maar: wie weet wat voor geweldige ervaringen er in de toekomst nog voor je weggelegd zijn! Goede reis terug. -
30 Januari 2014 - 16:01
Marina's Ma:
Beste Annemieke,
Wat heb je er een leuk verhaal van gemaakt! En wat leuk om de foto's te bekijken!
Marina had niet zo'n zin meer in haar blogs, dus ik dacht:"ik kijk eens bij de anderen",
en jawel hoor! Heb ik jullie toch weer even gespot!
Ik wens jullie een goede en behouden terugreis toe!
Hopelijk ontmoeten we elkaar weer op DV 7 februari op Schiphol!
Groetjes(ook aan de anderen en Marina ook hoor) van Marina's ma -
03 Februari 2014 - 15:00
Oom Wim En Tante Elly:
Ha Annemieke,
Wat hebben jullie veel beleefd , ondernomen, genoten enz.
Geweldige belevenissen.
Heerlijk straks thuis alles laten bezinken en met de familie en vrienden herbeleven.
Leuk dat we via je blogg alles konden volgen.
Annemieke straks je afscheid (snif snif ),een goede behouden reis terug, om met open armen op Schiphol verwelkomd te worden.
Groetjes van tante Elly en oom Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley